Bråtebruket på Toten: Forskjell mellom sideversjoner

{{under arbeid}}

'''[[Bråtebruket på Toten|Bråtebruket]]''' var ein gammal dyrkingsmåte på [[Toten]], minst like gammal som åkerbruket. Bøndene på Toten byrja altså med [[Leksikon:Bråtebruk|bråtebruk]] lenge før finneinnvandringa midt på 1600-talet. Det har tidlegare vore hevda at nordmennene tok etter finnane, som tok store avlingar, særleg av [[rug]], etter å ha brent ned skogen og sådd i oska.  

På Toten-bygdene var det mykje skog som kunne brennast til bråte, og mykje av skogen stod på næringsrik mark. Tilhøva låg med andre ord godt til rettes for bråtebruk. Nokre stader på bygda vart det brent bråte heilt til midten av 1800-talet.

Sommaren 1655 brente Tollef Smeby ein bråte i skogen ned mot [[Lenaelva]]. Alf Nettum og Anders Skullerud «Nedergroff den Roug i Brotten och gierdet der om», som det står i ei rettssak som følgde. Grannen hans Tollef, Simen på [[Kvem|Vest-Kvem]], meinte Tollef hadde brent i sameigeskog. 30. juli 1656 skar han storparten av rugen i bråten hans Tollef og tok med seg avlinga heim åt Kvem. Han hadde «det meste och beste Opschaaren Affsnappet och bort ført». Simen hadde ikkje berre teki rugen hans Tollef, han hadde fått med seg fem andre kvemskarar åt [[Smeby (Østre Toten)|Smeby]] og teki ein del staur som Tollef hadde hoggi. Slik framferd laut det bli rettssak av. Simen fekk «Suare till huis hand Tholluff Smeby haffuer fratagit. Baade Rougsæd i en Braate och Støffuer hand hiemme ved hans gaard Sig bemandet, voldeligen haffuer bemegtiget». I rettssaka kunne gamle folk fortelja om «dj Stoere och gamble Sueer som kaldis Aaserud».

Dette er ikkje fyrste gongen vi møter på rugbråtar i rettssaker på Toten. I ei grensegangssak mellom Smeby og Kraby frå 1648 ser vi at dei dyrka rug i bråte ved overgangen mellom 15- og 1600-talet. Else Slagsvoll, som var omtrent 80 år gammal, vitna at «Peder Kraby en gang Haffde en Rueg Suee paa den østre side […] Glugebechenn». I same saka vart det sagt at «Erland Kraby [gaff] en Mand Knud Forloff at røede Enn Suee Vester Gluggebechen […] och der Knud haffde skoret Ruggen aff førde Erland Vedden hiem til Krabye». Vi møter ein Peder som brukar på Kraby i 1580-åra og i 1612. Erland, som kjørte bråteveden heim til Kraby, er kjend som brukar av garden frå 1616 til 1628. Det vil seia at dei hendingane vitna fortel om, må skrive seg frå sist på 15- eller heilt fyrst på 1600-talet.  

Slik uttrykka bråte og sve og bråtebruk og svedjebruk er brukte, går det ikkje an å skilje mellom dei. Dei betyr det same, brenning av skog der dyrking av jordbruksvekstar er hovudformålet. I 1722 skreiv tidlegare amtmann i Lister og Mandals amt, Povel Juel: «Braader, eller Svee, det er en Ager som giøres i Skover». Trea, «som i gemeen ere Gran eller Fure-Træer» blir hogne om våren og ligg til neste vår, da blir dei brende.<ref>Juel, 1722, s. 34.</ref>. «Bråtån brente dom tel rugsveer», fortel Even Lundby frå Furnes (Lundby, 1947, s. 255). Her bruker han uttrykka bråte og sve slik dei er definerte under oppslagsordet sve i Nynorskordboka: «Stykke i skogen som er rydda og kultivert med brotebrenning». Ivar Aasen har to definisjonar av ein bråte: «1) en Hob af nedbrudte el. nedhuggede Træer» og «2) et Stykke Mark, som ryddes ved Afbrændning og derefter tilsaaes». Definisjon 2 av bråte hos Aasen samsvarar med definisjonen av sve i Nynorskordboka. (Nynorskordboka, 1989, s. 711; Aasen, 1918, s. 83). Det spelar heller ikkje noka rolle for namnebruken om bråten eller svea er brend i barskog eller lauvskog.

I 1662 gjekk oppsitjarane på Garlaus i Kolbu til sak mot finnen Henrik Jørgensen som hadde slegi seg ned i marka mellom Garlaus og Kvikstad og teki seg til rettes. Fire år seinare var det ny sak mot finnen. Totningane hadde ennå problem med den nye grannen. Dommaren sa da at Henrik skulle få behalde rydningsplassen sin, dersom han ikkje meir «udsetter nogen Varme som beschadiger Omligende MedEigerers schou eller Brottehugst». Her ser vi at finnen hadde vori for nærgåande mot den skogen som var nødvendig i omløpet for bråtebruket åt totningane.

Det har vori gammal lære at den norske bonden lærte bråtebruket av finnane som slo seg ned i skogane våre midt på 1600-talet. Pontoppidan er kanskje den som har gjort mest for at dette synet skulle bli gjeldande. I 1752 skreiv han at «Rugfinnerne […] lærte Bonden Omgangsmaaden med Braatehugst». (Skappel, 1904, s. 49). Dette har vorti teki oppatt av både historikarar og landbruksfolk heilt til vår tid. Men kan det vera riktig at den norske bonden ikkje dyrka rug i bråte før finnar slo seg ned i landet vårt? Vi skal sjå litt nærare på finnane som kom åt Toten.

I 1686 vart det teki opp finnemanntal her i landet. I følgje manntalet var det seks finnefamiliar på Toten det året. Alle levde i ro på rydningsplassane sine. Dei betalte skatt og søkte kyrkje. Ein finne i 40-årsalderen oppgav at han var «fød her udj Sognet», ein 50-åring var fødd i Hurdalen, medan dei som var eldre var fødde «udj Finland» eller «udj Swerrig». (Opsahl og Winge, 1990, s. 144-148). Ut frå det må vi kunna rekne med at dei fyrste finnane slo seg ned på Toten rundt 1640.  

I matrikkelen frå 1669 er 68 av i alt 349 totengardar oppførte med Braatteland eller Suæland. Dei fleste bruka med bråteland låg i utkanten av bygda, med utmarksområde innåt gardane, men også sentrale gardar som Lunna og Majer hadde bråteland. Av skifteprotokollar og rettssaker ser vi at gardar som ikkje var registrerte med bråteland i matrikkelen, kunne dyrke rug i bråte eitt og anna året. Dersom det var så at totningane hadde lært bråtebruk av finnane, måtte opplæringa ha gått uvanleg lett og fort. Snautt 30 år etter at den fyrste finnen kom åt Toten, dreiv kvar femte gard så regelmessig med bråtebruk at det vart oppført i matrikkelen og vart ein del av skattegrunnlaget for garden. I Biri og Snertingdal hadde dei fleste gardsbruka rugbråte i 1669,  men i finnemanntalet frå 1686 står at «Vdi Biri Prestegield […] Befindis ingen Finder». (Lauvdal, 1951, s. 161; Opsahl og Winge, 1990, s. 149). Som vi har vist tidlegare, kan vi lesa ut av rettssaker at totningane dyrka rug i bråte heilt fyrst på 1600-talet, nokre tiår før dei fyrste finnane kom til bygda.  

Også av lovverket går det fram at rugbråtar ikkje var noko nytt. I Magnus Lagabøters landslov frå 1274 er det gitt reglar for dyrking av korn i allmenning, med andre ord ikkje på åker (Taranger, 1915, s. 157). I ei forordning frå 1490 blir kvar «skattebonde og landbo» pålagd å ha 1 mål rugbråte kvart år (Lunden, 2002, s. 188), og Christian den femtes Norske Lov frå 1687 pålegg alle leiglendingar å dyrke ny åker «enten der haver været tilforn gamle Rugbraader, eller og det er andre ny optagne Stæder».   

Vi kan med andre ord avvise påstanden åt Pontoppidan om at det var rugfinnane som lærte den norske bonden bråtebruket. Men vart totningane påverka av den måten finnane dreiv bråtebruk på? I det gamle finske bråtebruket skilde dei mellom bråtar som vart brende i gammal barskog (huuhta) og bråtar som vart brende i lauvskog eller blandingsskog (kaski). Det er sannsynleg at det gamle norske bråtebruket stort sett var brenning av bråte i lauv- og blandingsskog. (Holm, 2013, s. 162-174). Vi veit ikkje kva slag bråtebruk finnane som slo seg ned på Toten dreiv med. Dersom dei hadde drivi huuhta-bruk i noka utstrekning, kan vi rekne med at det hadde komi til konfrontasjonar med dei andre innbyggarane. Utover på 16- og 1700-talet tok tømmer til å bli salsvare, og nedbrenning av tømmerskog i allmenningen er det lite truleg at fut og skrivar hadde tålt. Dessutan var ikkje Totenallmenningen større enn at dei finneplassane vi kjenner til i allmenningen på 1600-talet, låg i eller innåt beiteområda for sætrene på åsen. Derfor er det større grunn til å tru at finnane som kom, tilpassa seg den måten å drive bråtebruk på som totningane hadde praktisert frå urgammal tid, enn at totningane tok etter nye former for bråtebruk som innvandrarane hadde med seg. Nye og uvande driftsformer i sameige- og allmenningsskog ville truleg ha ført til påtale og rettssaker. Slike saker i tida rett etter at finnane kom åt bygda, kjenner vi ikkje til.

I eit arveskifte på [[Lunda (Østre Toten)|Lunna]] 4. november 1673 er kornavlinga ført opp. Etter at tienda var trekt frå, bestod avlinga av 62 ½ tynne bygg, 4 ½ tynne åkerrug, 18 tynner bråterug, 2 ¼ tynne erter og 9 tynner blandkorn.  Rugen som var dyrka i bråte dette året, utgjorde innpå 20% av heile kornavlinga og 80% av rugavlinga. Den store andelen bråterug var kanskje eit særsyn. Sjølv ikkje i skogsbygdene i Sverige utgjorde bråterugen vanlegvis meir enn 5-10% av totalavlinga (Myrdal, 1999, s. 293).  

På mange små plassar som låg opp mot, eller utpå, åsen, utgjorde bråtebruket ein større del av avlinga enn på Lunna. I lista over innkrevd tiend til kongen frå 1678, finn vi Laurits Garsjø og Peder Ruglien som båe betalte 1/8 tynne rug i kongetiend. Bjørn Nyseter betalte ½ tynne bygg og ¾ tynne rug, Matias Høvern ½ tynne bygg og 1 ½ tynne rug, Lars Svartungen 3/20 tynne rug og frå Frodalen skulle det betalast ¼ tynne rug.  Dette fortel oss at det budde folk på åsen, ned mot Hurdalen, sist på 1600-talet, at desse folka dyrka rug, mest truleg i bråte, og at rugdyrkinga var heilt avgjerande for at dei kunne livnære seg der dei budde. Men tiendlista kan ikkje seia oss om det var finnar eller nordmenn som levde av bråtebruk i Høverroa, ved Svartungen og ved Garsjøen. Fornamna er norske, men det kan vera at futen fornorska dei finske namna da han skreiv lista.

Det var ikkje berre rug som vart dyrka i bråten, og det vart ofte sådd i bråten både to og tre år før skogen fekk vekse opp att. Christian Sommerfelt, amtmann i Kristians amt , fortel både kor lenge bråten vart brukt og kva dei dyrka: «Ved Rydning forstaaes her ofte Braatehugst, da et Stykke Skov nedfældes og brændes paa Jorden, hvor derefter i et eller to Aar avles Næper, Rug, Thorebyg, Havre, hvorefter man lader Jorden, om den kan, tilgroe med Græs og Skov». (Sommerfelt, 1928, s. 51). På Helgøya kalte dei det å attihakke når det vart sådd i bråten andre og tredje året (Olssøn, 1935, s. 458). Det vart dyrka både bygg og havre i bråten, men dyrking av neper passa særskilt godt, meinte Sommerfelt (1776a, s. 22): «Naar det skal brændes Braate, kan de ikke fordeelagtigere bruges end paa denne Maade [til neper], da Rugen voxer ligesaa got efter Næperne, som om den var saaet lige efter Brændingen». Likevel må rugdyrkinga ha vori det aller viktigaste. Det er berre rug vi høyrer om når bråtebruket blir nemnt i samtidige rettssaker og arveskifte.

Bråtebruket, eller svedjebruket, går attende til neolittisk tid (4000-2000 f. Kr.). Det spreidde seg til dei fleste strøka av kloden der det fanst skog som kunne brennast og gi næring til dyrking av åkervekstar. Etter kvart som folketalet voks, vart bråtebruket avløyst av dyrkingsformer som la beslag på mindre areal. Det vil seia åkerbruk. (Boserup, 1977, s. 17; Mazoyer og Roudart, 2006, s. 102, 127 og 217-218; Goltz, 1900, s. 1123).  

Vi kjenner ikkje til sikre spor etter bråtebruk på Toten i førhistorisk tid, heller ikkje frå mellomalderen, men pollengranskingar viser at denne driftsforma var i bruk i Gausdal for omtrent 4000 år sidan (Bergersen og Hofset, 1987, s. 57). Funn av kornpollen saman med kolstøv i ei myr nedunder Kråkhugu i Snertingdal, ca 750 meter over havet, tyder på at det vart drivi bråtebruk i området for ca 3000 år sidan (Høeg, 2003, s. 72-74). Fram gjennom hundreåra har det vori stilt om bråtebruket i Noreg. At bråtebruk godt som ikkje er nemnt i dokument, treng ikkje bety at det ikkje fanst. Pollengranskingar frå Dalarna i Sverige viser at det vart drivi bråtebruk der i tidleg mellomalder, men det er ikkje nemnt i mellomalderdokument frå området (Myrdal, 1985, s. 54-55).  

Åkerdyrkinga var meir omstendeleg og kravde både fleire arbeidstimar og meir trekkraft for kvart kilo korn som vart produsert. Når bonden dyrka korn på åker, laut han fyrst bryte opp åkeren. Kvart år laut han arde eller pløye og harve, og plukke stein før han kunne så. Etter såinga laut han molde ned såkornet med ard eller harv. Åkeren laut få tilført gjødsel skulle det bli noka avling, men gjødsel var ein minimumsfaktor. På Toten kunne det gå 10-12 år mellom kvar gong åkeren vart gjødsla (Sommerfelt, 1928, s. 54). Ugraset var ei sann plage i åkerbruket. For å ha ein nødvendig kontroll med ugraset laut åkeren ardast eller harvast fleire gonger før såinga, og når det vart for mykje ugras i åkeren, laut han leggast brakk i eitt eller to år.  

I forhold til åkerbruket var bråtebruket ein lite arbeidskrevjande måte å dyrke korn på. Dessutan gjekk det med mindre såkorn, ettersom det vart teki fleire foll i bråte enn i åker. Vi kan òg ta med at bråtebruket kunne utgjera ei arbeidsmessig tilpassing på garden. Brenninga og såinga i bråten kom i håvallen, den rolege perioden mellom våronna og slåttonna, og haustrugen i bråten vart skoren før skurdonna heime på garden tok til.

 

Nyare kjelder skil svært tydeleg mellom bråtebruk og nydyrking. I avhandlinga si om Jordbrugets Forbedring i Norge ved Rødning frå 1776 understreker Christian Sommerfelt at bråtebruk og rydningsbrenning er to forskjellige ting. «Vi handler her aldeles intet om den Rødning, som bestaar deri, at man nedhugger Skoven, brænder Svee, høster et Aars Afgrøde, og lader det saa tilgroe igjen. Dette er ikke at oprødde Jorden», skriv han. (Sommerfelt, 1776b, s. 39). Dessutan meiner han at brenning er ein dårleg måte å rydde bort skogen på, dersom formålet er å bryte ny åker. «Det er skadeligt at brænde Svee paa den Jord, som man vil oprydde til Ager og Eng; thi Jorden har skade deraf i Fremtiden». (Sommerfelt, 1790, s. 23).

På garden [[Åker (Vang på Hedmarken)|Åker]] i [[Vang (Hedmark)|Vang]] på [[Hedmarken]] sådde dei rug i bråte siste gong i 1755 (Todderud, 1998). Soknepresten i Odalen (Strøm prestegjeld) fortel i 1743 at bråtebruket syng på siste verset: «J forrige tiider havde jndvaanerne stoer hielp til deris underholdning af det saakaldet braateland hvorudj die til dels saaede havre og dels rug, mens nu det saakaldt braateland er dem mere indskrenket og til dels forbuden». (Fasting, 2004, s. 83). Også fleire stader lengre sør i Europa vart det slutt på bråtebruket på denne tida. På mindre fruktbar jord i Skotland, delar av England og i Irland heldt det seg til utpå 16-1700 talet (Bath, 1963, s. 10). Andre stader overlevde driftsforma lenger. I fleire skogsområde i Tyskland, Sveits, Belgia og Frankrike dreiv dei ennå med regulært bråtebruk i dei siste tiåra av 1800-talet (Goltz, 1900, s. 1124 og 1126).  

På Biri og i Snertingdalen vart det avla rug i bråte til uti 1840-50-åra. (Lauvdal, 1951, s. 161). Det naturlege ville vori at bråtebruket tok slutt tidlegare på Toten enn på Biri og i Snertingdalen. På Toten var det fleire folk og mindre utmarksareal enn i dei skogrike bygdene lengre nord. Men vi veit at det vart dyrka bråterug regelmessig på Toten til langt utpå 1800-talet. I boka om [[Stor-Bjørnstad (Nordlia)|Stor-Bjørnstad]] i Nordlia skriv Nils Rustad (1943, s. 7): «På Bjørnstad var det almindelig helt til 1860 at et par mål skog blev brent til bråte. Det blev svær avling på disse bråter de 2-3-første år. Så frødde skogen seg igjen». Dette er siste sporet vi kjenner til av regulær rugbråtedrift på Toten.  

*Nøkleby, Olaf: «Bråtebruk på Toten», manuskript som også er publisert i ''[[Årbok for Mjøsmuseet]]'' (2016). Nøkleby bygger på:

{{nn}}