Kjeldearkiv:1886-04-10 Brev frå Kleiven til Prestgard: Forskjell mellom sideversjoner

Kjære ven!

      

      

Eg kom til å tenkja over, at no er du fulla i arbeidsselen komen og trælar og slit so sveitten sillar og tippar – uvande samhøve i al ting – arbeider av alle krefter for å vera dugleg kar for mat og løn – uvand med arbeid i det heile og med dansk arbeid i “særdeleshed” – kjem ofte ihug heime, at me smått um senn fær våren deruppe au med dei utifrå hugtakande vårkveldar når bekkjarne susar ned gjenom lidi og måltrosten læt reint “ellevild” der uti furumoarne i Hedalen. Sjoa suser på ein eigjen, alvorleg men glad og livskraftug tone og heile naturen umkring ligger likasom og syp åt seg andi i djupe sterke andtak for så med eingong å ande ut den reine, skjire somaren! – – – – å dit ondskapsfulle beist! høyrer eg du mumlar – minne meg um slikt no! Ja, fordi eg viste, at du nett var plaga av slike tankar difor vilde eg skriva idag, for eit brev frå heimbygdi ber altid med seg noko av denne vårkjenning i lufti, du fær ta deg mest som nokre sterke andtak med norsk luft, fær fyldt lungorna, fær vinn i segli atter og bli i det heile stålsett til å ta eit ryggjetak att ved den så grueleg prosaiske og realistiske lagnaden. No skynar du meg – dette brevet er soleis på ein måte ei slags åtgjerd, gulsottmat, eller kva du vil kalle det, ein slags smorning for, at du ikkje skal bli gåand å hengja med vengjerne.