Veiledere, Administratorer
2 308
redigeringer
Redigering av sitat
(defaultsort) |
Ola Alsvik (samtale | bidrag) (Redigering av sitat) |
||
| Linje 99: | Linje 99: | ||
I føreordet til det andre bandet av ''Vårløysing'' som altså utkom i [[1934]], svarar Handeland på nokre innvendingar som vart sette fram etter at det fyrste bandet var utkome. Her nemner han også noko om dei prinsipp som ligg til grunn for framstillinga og korleis han meiner at historia reint metodisk skal skivast. Eg siterer: | I føreordet til det andre bandet av ''Vårløysing'' som altså utkom i [[1934]], svarar Handeland på nokre innvendingar som vart sette fram etter at det fyrste bandet var utkome. Her nemner han også noko om dei prinsipp som ligg til grunn for framstillinga og korleis han meiner at historia reint metodisk skal skivast. Eg siterer: | ||
Historie er først og fremst ''forteljing''. Resonnering og vurdering kjem i andre raden. Forteljinga lever, men vurderinga skiftar frå ætt til ætt. | {{sitat|Historie er først og fremst ''forteljing''. Resonnering og vurdering kjem i andre raden. Forteljinga lever, men vurderinga skiftar frå ætt til ætt. Etter dette prinsipp har eg prøvt å bygga verket opp. Eg har lagt vinn på å skildre personar og hendingar så upartisk eg kunne. ''Sanninga'' må gå framom alt anna. Men det hjelper lite om fortellinga er aldri så sann når ho blir fortalt så turt og livlaust at ingen les henne. Det ideelle ''populære'' historieverket bør vera både litande og livfullt. Det mål har eg stila imot. Kor langt eg har nått, får andre døma om. Sjølv trur eg at det mest verdfulle i ''Vårløysing'' er ''personskildringane'' frå nyare tid. Mange av desse er for det meste bygde på munnleg tradisjon. Om få år vil vel storparten av dei som gav meg opplysningane, vera borte, og då blir det truleg ''Vårløysing'' ei viktig kjelda til kunnskap om fleire av dei personane som verket skildrar. Om ''Vårløysing'' ikkje gjer noko anna godt, så har då verket i allfall hjelpt til å berga nok munnleg tradisjon (Handeland 1966 band 2:6-7).}} | ||
Etter dette prinsipp har eg prøvt å bygga verket opp. Eg har lagt vinn på å skildre personar og hendingar så upartisk eg kunne. ''Sanninga'' må gå framom alt anna. | |||
Men det hjelper lite om fortellinga er aldri så sann når ho blir fortalt så turt og livlaust at ingen les henne. Det ideelle ''populære'' historieverket bør vera både litande og livfullt. Det mål har eg stila imot. Kor langt eg har nått, får andre døma om. | |||
Sjølv trur eg at det mest verdfulle i ''Vårløysing'' er ''personskildringane'' frå nyare tid. Mange av desse er for det meste bygde på munnleg tradisjon. Om få år vil vel storparten av dei som gav meg opplysningane, vera borte, og då blir det truleg ''Vårløysing'' ei viktig kjelda til kunnskap om fleire av dei personane som verket skildrar. Om ''Vårløysing'' ikkje gjer noko anna godt, så har då verket i allfall hjelpt til å berga nok munnleg tradisjon (Handeland 1966 band 2:6-7). | |||
Handeland skil altså mellom forteljing og vurdering i arbeidet med historia. Denne måten å sjå historikarens arbeid på, liknar på fyndordet som i mange år var gangbar mynt både i journalistikken og historikarens arbeid, nemleg: ”Facts are sacred, comments are free.” Det er tydeleg at professor [[Andreas Seierstad]] tenkte slik om historikarens arbeid. Det gjev han uttrykk for i artikkelen ''Kyrkjesoga som akademisk og teologisk disiplin'' frå [[1948]]. I den samanheng stør han seg mellom anna til professor [[Halvdan Koht]] som har eit liknande resonnement når han skriv: ”Dei einskilde fakta kan stå, men samanbindinga, syntesen er subjektiv, og kvar granskar må gjera si eiga.” I dag ser nok dei fleste forskarane noko annleis på dette. Det er vanskeleg for ikkje å seie umogeleg å skilje heilt mellom forteljing og vurdering, facts og comments og fakta og syntesen. I ei historieframstilling vil ofte forteljing og vurdering vere samanblanda. I forteljinga ligg også ei vurdering, og i utvalet av facts ligg også ein comments. | Handeland skil altså mellom forteljing og vurdering i arbeidet med historia. Denne måten å sjå historikarens arbeid på, liknar på fyndordet som i mange år var gangbar mynt både i journalistikken og historikarens arbeid, nemleg: ”Facts are sacred, comments are free.” Det er tydeleg at professor [[Andreas Seierstad]] tenkte slik om historikarens arbeid. Det gjev han uttrykk for i artikkelen ''Kyrkjesoga som akademisk og teologisk disiplin'' frå [[1948]]. I den samanheng stør han seg mellom anna til professor [[Halvdan Koht]] som har eit liknande resonnement når han skriv: ”Dei einskilde fakta kan stå, men samanbindinga, syntesen er subjektiv, og kvar granskar må gjera si eiga.” I dag ser nok dei fleste forskarane noko annleis på dette. Det er vanskeleg for ikkje å seie umogeleg å skilje heilt mellom forteljing og vurdering, facts og comments og fakta og syntesen. I ei historieframstilling vil ofte forteljing og vurdering vere samanblanda. I forteljinga ligg også ei vurdering, og i utvalet av facts ligg også ein comments. | ||