Veiledere, Administratorer
114 951
redigeringer
→Novarande oppføringspraksis
| Linje 69: | Linje 69: | ||
I dei meir ortodokse menigheitene, slik som London og New York City, blir gjerne eit flyttbart tangentinstrument (f.eks. [[piano]], [[el-orgel]] eller [[el-piano]]) bruka i samband med [[jødiske bryllaup|bryllaup]] og [[bat miṣvá|benót miṣvá]] (men aldri på [[sjabbát]] eller [[jom tób]]) på liknande vis som i mange [[asjkenazisk jødedom|asjkenaziske]] meinigheiter på dei same plassane. | I dei meir ortodokse menigheitene, slik som London og New York City, blir gjerne eit flyttbart tangentinstrument (f.eks. [[piano]], [[el-orgel]] eller [[el-piano]]) bruka i samband med [[jødiske bryllaup|bryllaup]] og [[bat miṣvá|benót miṣvá]] (men aldri på [[sjabbát]] eller [[jom tób]]) på liknande vis som i mange [[asjkenazisk jødedom|asjkenaziske]] meinigheiter på dei same plassane. | ||
=== | === Noverande oppføringspraksis === | ||
Den portugisarjødiske kantorialstilen held seg i hovudtrekk til dei generelle sefardiske prinsippa at kvart ord blir sunge høgt heller enn mumla eller lese stille og at det meste av ritualet blir framført kollektivt heller enn solistisk. [[Ḥazzán]]en (kantoren) sin rolle er typisk sett å leie allsongen heller enn å vera solist. Dermed er det òg mykje større vekt på korrekt uttale og kjennskap til [[musikalsk minhág]] enn på solistisk stemmekvalitet. I dei delene av gudstenesta der ḥazzánen tradisjonelt har ein meir solistisk rolle, blir basismelodiane utbrodert og ornamentert etter dei generelle prinsippa frå [[barokk oppføringspraksis]]. To- og trestemmig song er relativt vanlig, og [[Edwin Seroussi]] har vist at denne fleirstemmigheita er ei forenkla utgåve av meir komplekse, 4-stemmige harmoniseringar i skriftlige kjelder frå [[1700-talet]]. | Den portugisarjødiske kantorialstilen held seg i hovudtrekk til dei generelle sefardiske prinsippa at kvart ord blir sunge høgt heller enn mumla eller lese stille og at det meste av ritualet blir framført kollektivt heller enn solistisk. [[Ḥazzán]]en (kantoren) sin rolle er typisk sett å leie allsongen heller enn å vera solist. Dermed er det òg mykje større vekt på korrekt uttale og kjennskap til [[musikalsk minhág]] enn på solistisk stemmekvalitet. I dei delene av gudstenesta der ḥazzánen tradisjonelt har ein meir solistisk rolle, blir basismelodiane utbrodert og ornamentert etter dei generelle prinsippa frå [[barokk oppføringspraksis]]. To- og trestemmig song er relativt vanlig, og [[Edwin Seroussi]] har vist at denne fleirstemmigheita er ei forenkla utgåve av meir komplekse, 4-stemmige harmoniseringar i skriftlige kjelder frå [[1700-talet]]. | ||