Ramstaddalen: Forskjell mellom sideversjoner

'''Ramstaddalen''' er ei grend i Sykkylven kommune. Som Søvikdalen og Furstranda høyrde Ramstaddalen til [[Ørskog]] kommune heilt til 1955. Då var det ikkje lenger sjøvegen som batt folk saman, den daglege samferdsla skjedde gjennom landevegar. Ramstaddalen har heilt fram til det siste vore ei grend som har halde oppe grunnleggande samfunnsfunksjonar som skule, butikk og samlingshus. Men i 2009 vart skulen lagt ned og det er langt mellom arrangementa på bedehuset og ungdomshuset. Framleis er daglegvarebutikken, O.A. Løseths Eftf. i drift, og framleis etablerer unge familiar seg med bustad i Ramstaddalen som er ein av inngangsportalane til sunnmørsalpane.

Det er nokre kjende segner knytt til Ramstaddalen. Den eine er ein velkjend versjon av ei segn i samband med Svartedauden. Etter den segna var her att berre ei kvinne på Melset og ein mann på Ramstad, og segna har ingen uventa slutt: Dei gifte seg. Ein annan versjon av segna er slik: Der levde att ein mann på Skotet, på andre sida av fjellet. Ein dag han var oppe på fjellet, såg han røyk frå eit hus på Melset, og då han gjekk dit fann han ei Melset-jente som var den einaste attlevande i Ramstaddalen.  

Alfred Klokk har fortalt ei segn om at hollendarar som kom til Ramstaddalen for å kjøpe tømmer, ikkje fekk kjøpt noko, det var vel slutt på skogen, og då vart dei så sinte at dei for litt frå land, stansa og skaut saga i brann. Om dette verkeleg har hendt, må det ha vore ein gong på 1600-talet. Fylling har ein annan og meir utførleg versjon av denne segna.  

I eit dokument frå 1688 finn vi dette: «Ramstad sag er av vanrøgt avbrudt, så den i lang tid ei haver været brugt til tømmerskjærsel, da den omliggende skov er udhuggen.»  

I 1918 vart det starta eit ungdomslag, og i 1930 fekk laget eige hus.  

Frå mellomkrigsåra og framover nokre år var det små industritiltak i Ramstaddalen. Det første tiltaket skal det ha vore Nils Omenås og sønene hans som stod bak. Dei hadde ein verkstad nede ved sjøen på Klokk. Her laga dei merkelappar med påtrykt tekst. Omenås-karane hadde eige trykkeri. I 1933 fekk dei ein stororde på eit par million merkelappar frå ein kunde i England.