Skogssamar: Forskjell mellom sideversjoner

Overgangen frå fangstkultur til reindrift var fullt ut gjenomført blant skogssamane da [[Petrus Læstadius]] begynte verksamheita si som misjonær i [[Pite lappmark]] i 1827. I journalen sin gjev han eit detaljert bilde av korleis arbeidsåret til skogssamane såg ut på den tida. Om vinteren heldt de til ved kysten, men i begynnelsen av mai kom de opp til sine eigne lappskatteland. Der fikk reinane gå fritt fram til midsommar, og i mellomtida dreiv skogssamane med jakt og fiske. Når myggen begynte å bli plagsam leita de opp reinane sine og heldt sin eigen reinflokk samla. Reinane fikk beite i nærheita av leiren, men to eller tre gonger om dagen dreiv skogssamane reinflokken inn i gjerdet. Der gjorde de opp røykeldar för å halde [[mygg]]en borte slik at reinane fikk tyggje drøv i fred og ro. Ein gong om dagen mjølka de [[simle|simlone]], mest för å yste ost. Så flytta de mellom olike leirar slik at reinane {{allveg}} skulle ha godt beite. Når den verste myggtida var over, sleppte de laus reinane att, og skogssamane kunne drive med jakt og fiske att. Omkring [[mikkjelsmess]], tidlig i oktober, begynte brunsttida, og da leita de i reinane sine att. Når det så etter kvart vart vinterføre, flytta både folk og reinar ner til kystområda att, der de budde i vadmålstelt på samma vis som fjellsamane.

Læstadius gjev eit veldig positivt bilde av skogssamane og livet deras: De levde eit godt liv i nærheita av de trivelige kåtone sine &mdash; i motsetning til fjellsamane, som laut fryse på snaufjellet. De hade eit variert kosthald med fersk fisk, fugl, mjølk, ost og bær &mdash; medan fjellsamane sjeldan åt noko anna enn reinkjøtt. Dessutan heldt skogssamane seg reine, kjemte håret og var nøye med å vaske koppane sine &mdash; det òg i motsetning til fjellsamane, om vi skal tru på Læstadius. Han meinte at skogssamane ''“bland lappar ostridigt äro de bästa.”''<ref name="Læstadius"/>