Skogssamar: Forskjell mellom sideversjoner

<onlyinclude>{{thumb|Spanningsvallen von Duben.jpg|<noinclude>Den skogssamiske leiren </noinclude>Spänningsvallen mellom Järfojaur og Seudnur i [[Arvidsjaurs kommun]]<noinclude>, på grensa mellom noverande Östra og Västra Kikkejaurs samebyar</noinclude>. Tresnitt etter foto av Lotten von Düben 1871.}}

'''[[Skogssamar]]''' ({{nyn.}}; {{bokm.}}/{{sv.}} ''skogssamer'', {{da.}} ''skovsamer'') er [[samar]] som held til i skogslandet heile året og som altså ikkje flyttar opp til fjella om sommaren eller vinteren, i motsetning til [[fjellsamar]]. I praksis blir namnet bruka i samband med svenske og finske område; de norske samane med liknande levevis blir oftast kalla [[sjøsamar]] (og tidligare ''sjøfinnar'' eller ''bufinnar''). </onlyinclude>

<onlyinclude>I historisk tid har det funnest skogssamar i alle fall frå nordre Ångermanland og nordover i Sverige. Dei to sørligaste [[lappmark]]ene, [[Åsele lappmark|Åsele]] og [[Lycksele lappmark]], omfatta føre [[1606]] ikkje fjellområdet, men berre reint skogssamiske område. Det same galdt [[Kemi lappmark]] i noverande [[Finland]]. I dei andre lappmarkene fanst skogssamar innafor heile skogslandet. </onlyinclude>

Av det litle vi veit om förkristen [[samisk religion]] kan nemnast at naturen vart oppfatta som besjela og at kvar viktige plass &mdash; fjell, vatn, fossar og liknande &mdash; hadde sitt eige åndevesen. Reindrifta, jakta og fisket hadde sine vernande gudevesen som heldt til i underlig forma steinar og knausar &mdash; ''siejde''. Til desse ''siejde'' ofra de for å få hell i ulike samanhengar. Noko eigentlig presteskap fanst ikkje; kvar familiefar kunne ta ''[[gievrie|runebomma]]'' til hjelp for å få kontakt med gudeverda. Dei som vart sett på som særlig flinke til dette var kjent som ''[[noaide|noaidar]]''. Vi veit òg at [[bjørn]]en var gjenstand for ein spesiell ''[[bjørnekult]]'' med intrikate seremoniar.<ref name="Manker Heliga"> {{bokref |efternamn=Manker |förnamn=Ernst|titel=Lapparnas heliga ställen |serie=Acta Lapponica XIII |år=1957|utgivningsort=Stockholm}}</ref>

I [[1882]] vart det utnemnt ein komité for å utrede situasjonen til samane i Sverige. De gav dette bildet av skogssamane på den tida:

I ''prestrelasjonane'' i 1670-åra, som vart innsendt til [[Johannes Schefferus]] i [[Uppsala]] og tjente som kjeldemateriale til verket ''[[Johannes Schefferus: Lapponia|Lapponia]]'', finst den eldste meir detaljerte informasjonen om livet til skogssamane. Nicolaus Lundius skildra korleis samane i Umeå lappmark ved kvar reinvoll tømra ei sommarkåte av stokkar, seks omfar, som de så tekte med [[gran (tre)|granbark]]. Samuel Rheen, som framfor alt skildra [[Jokkmokks socken]] på same tida, bidrog med opplysninga at «kottarna» hade seks vegger og at dei ikkje nødvendigvis var tekt med granbark &mdash; men ofte med granris, fururis eller [[torv]]. Kåtone stod ved dei vatna og elvane der skogssamane bruka å fiske og jaga. Han fortalte òg at i nærheita av kåtene fanst det buer som var sett på stubbar, og at desse buene vart kalla for [[njalla]] eller «staburar». Desse vart bygd på det viset at eit tre vart kappa ved to til tre meters høgd. Oppå denne stubben vart det lagt fire stokkar i kors, og oppå desse att vart det bygd ei lita bu som vart tekt med fjøler og attlukt med ei dør. Grunnen til at buene vart sett så høgt var å unngå at [[bjørn]]ar og [[jerv]]ar skulle bryte seg inn og øydelegge det som vart lagra der, såvel kjøtt og ostar som klede.<ref name="Berättelser"> {{bokref |titel= Berättelser om samerna i 1600-talets Sverige |origår=1671|år=1983|utgivare=Kungl. Skytteanska Samfundets Handlingar nr 27 |utgivningsort=Umeå }}</ref>

Grunnen til at ''granlappar'' og ''fjellappar'' betalte ulike typar skatt på 1600-talet var at dei hadde ulike forsørgingsmønster. Granlappane var berre i liten grad reineigarar. Da [[lappfut]]en Karl Unesson gjennomførte ei detaljert gransking av ume- og ångermannalappane (som da utelukkande var skogssamar) i [[1602]], hadde dei to rikaste hushalda 40 reinar, medan medianverdien var 13.<ref name="Gustafsson">Gustafsson, Gustaf: «Ångermanlands lappmark». ''Ångermanland''. Utg. Ångermanlands Hembygdsförbund. Nr. 14. 1979.</ref>  

Ein skogssamisk leir som ikkje er i bruk lenger går ganske fort tilbake til naturen. I dag kan vi særlig finne [[åre|årer]] &mdash; den steinlagte eldstaden i kåta. Gamle reinvollar kan stundom attkjennast som velgjødsla og grøne flater i skogen eller på ei hogstflate. Einkvan gongen finn vi restar av hagar, kåter og buer. I gamle furuer kan vi finne innhogde feste for å binde reinar, eller innslegne pinnar som oppheng for mjølkekara.<ref name="Aronsson"/>  

Eit typisk skogssamisk kulturspor er spor av [[samisk barktak]] i gamle [[furu]]tre. Slike spor har vorte funne frå [[Könkämäälven]] i nord til [[Umeälven]] i sør. [[Bark]]en vart bruka dels som mat, dels som pakkemateriale for å bevara [[sener]] mjuke.<ref>Östlund, Lars, Bergman, Ingela & Zackrisson, Olle: «[http://www.fof.se/tidning/2007/5/bark-nyttigt-och-gott Bark – nyttigt och gott!]». ''Forskning & Framsteg''. Nr. 5. 2007.</ref>

[[image:Arvidsjaur-Lappstaden 4.jpg|thumb|300px|''Lappstan'' i Arvidsjaur.]]

''Lappstan'' i [[Arvidsjaur]] er verna som [[bygningsminne]]. Der finst det eit trettitals tømmerkåter og eit femtitals [[stabbur]] som vart bruka av av samane i området i samband med kyrkjehelgene. Dei firkanta tømmerkåtene er typiske for den skogssamiske bygningskulturen.

{{f2}}

[[kategori:skogssamisk historie og kultur]]

[[kategori:samisk historie og kultur]]