Sunnhordlandsætter: Forskjell mellom sideversjoner

== Ormætta ==

Ormætta var gammal norsk adel. Ein trur at ho har opphavet sitt heilt frå den Orm Ivarsson som er kjend frå borgarkrigstida i Noreg (1130-1240), og som er mest kjend med namnet Orm Kongsbror, ettersom han var ein halvbror til Inge Krokrygg (norsk konge, d. 1161). Han var også halvbror til den namngjetne baglarbispen Nikolaus Arnesson. Mor deira var ei svensk prinsesse, Ingerid Ragnvaldsdotter. Ho var fleire gonger gift. Først med ein svensk prins. Deretter med den norske kongen Harald Gille (d. 1136). Og son deira var Inge Krokrygg. Så med Ottar Birting. Og deretter att med Arne av Stodrheim. Ei av sønene deira var bisp Nikolaus. Og så hadde ho ein son også utanfor ekteskap, med ein mann som heitte Ivar Sneis.  

der Eystein Meyla fall, han som hadde samla desse som er kalla birkebeinarane. Men like etter slaget hadde dei så nær mist livet både Orm og Magnus. Dei hadde bore liket av Eystein inn i eit hus, og mellom dei som var inne der, var det også ein birkebeinar. Då han fekk sjå liket av Eystein, lyfte han øksa og hogg etter Magnus som fekk eit stygt sår i halsen. Dermed snudde han seg og hogg etter Orm som låg tett attmed på ein benk. Men Orm fekk kasta seg tilsides så øksa trefte berre i benken. Men då - seier soga - stod det så tett med både sverd og spyd i birkebeinaren at han mest ikkje kunne falla. I slaget i Norefjorden i Sogn i 1184 var Orm hovding på skipet «Skjoldmøya». I det slaget fekk både han og kong Magnus sin bane. Orm sitt lik vart ført til Oslo og gravsett i Halvardskyrkja der, ved sida av kong Inge og Sigurd Jorsalafarar. Orm var gift med enkja etter Harald Gille sin son kong Eystein. Me veit ikkje noko om ætta hans frametter på 1200- og 1300-talet. Men det var i denne tida både bispar og andre med Orm-namnet. Særleg på Stavangerkanten finn me fleire av desse Ormane. Sigurd Ormsson på Randar, riksråd og lagmann (d. 1330). Orm Bonde på Grjotheim i Randaberg (nemnd 1342). Og Orm på Tasta i Randaberg (nemnd 1343).   

=== Orm Eriksson ===

Frå 1400-talet kjenner me to brør med Orm-namnet. Det er Tord Ormsson som var prest i Stavanger. Og så Erik Ormsson. Denne hadde ein son,  Orm Eriksson, som var borgarmeister i Stavanger, og som var gift med Astrid (dotter til Gyrid Bårdsdotter på Torsnes i Jondal, og såleis ei dotterdotter til Gyrid Torbergsdotter frå Brandvik). Han åtte mykje jordegods i Ryfylke, og var ei tid også lagmann der. Dei første åra på 1500-talet var det fleire bondeopprør i Hordaland og Ryfylke for skuld dei tunge skattane som vart kravde inn då. Orm som stod på bøndene si sida, vart skulda for å vera ein av hovudmennene for desse opprøra. For det vart han hengd i Stavanger i 1521.

Orm og Astrid sin son var Erik Ormsson. Han vart gift med Kristine Torsteinsdotter til Vatne og Valvatne på Stord. Ho ætta frå ei syster til riksforstandaren Jon Svalesson Smør ( d. 1483), og ho åtte mykje av Smørsætta sitt jordegods både i Sunnhordland og elles. Erik Ormsson vart då buande på Vatne. Han hadde i 1523-39 Vik, Ladvik og Årdal skipreide i Sogn som len. Han fekk av kong Fredrik 1 garden Tjore på Jæren «på livstid og med ald kongelig rente». Og i 1559 fekk han også brev på krongodset Stødle i Etne. Han døydde i 1564. Og han let etter seg ein son og to døtre. Sonen Erik Eriksson Orm budde også på Vatne. Han var gift med Magdalena, dotter til Christopher Rustung. Og dotter deira, Anna, vart gift med den danske adelsmannen Otte Thomasson Orning, stamfaren til dei mektige Orningane på Vatna. Om denne Anna Eriksdotter heiter det at «hun var en stormæchtig och fager quinde». Ho var også kalla «den ættstore», avdi ho hadde kongeblod i årane sine. Dei to døtrene til Erik Ormsson og

Kristine var Anna og Elin. Anna var som nemnt før gift med Stavanger-bispen Jon Guttormsson. Elin var gift med den norske adelsmannen Jon Gautesson til Sveen (sjå om han under Smørsætta.)