Vestlandske Møbler: Forskjell mellom sideversjoner

Det store internasjonale gjennombrotet kom med Ingmar Relling sin Siesta-stol i 1966. Med denne stolen vart laminert treverk brukt på ein måte som tilfredsstilte både funksjonelle, design- og produksjonsmessige omsyn. Stolen fekk prisar både i inn- og utland, og ved sida av dei estetiske og funksjonelle kvalitetane stolen hadde som sitjereiskap, var han også laga med minimalt forbruk av materialar og for enkelt å kunne transporterast over lange avstandar. I god design er det ei rad faktorar som skal vektleggast. Det er ein viktig grunn til Vestlandske sin suksess fram til 1980-åra, at bedrifta fekk fram produkt som var industrielle i oppbygning, som hadde gode brukseigenskapar, som hadde god form og som var enkle å transportere og montere.

Vestlandske, som frå 1932 til 1964 gjekk under namnet Vestlandske Stol- og Møbelfabrikk,  førte dei første åra eit omflakkande liv. Etter at leigekontrakta med Ole T. Lied gjekk ut etter eit par år, flytta verksemda til kjellaren på ungdomshuset Valhall. Etter nokre år her bar det til eigne og ombygde lokale i den gamle mølla på Aurekaia. Då store delar av Aure sentrum vart lagt i oske i august 1939, vart bedrifta huslaus. Løysinga vart då eit bygg på Ikornnes, som dei leigde av Erstad Trevarefabrikk. Bygginga av ny fabrikk på Vik starta relativt snart og vart ikkje stogga av krigen. Bygget stod ferdig til bruk i 1941. Seinare vart fabrikken bygd på i 1950.

Det var den eldste delen som vart skada då Vestlandske vart råka av brann igjen i 1970. Denne gongen kom ikkje brannen heilt ulageleg. Brannen gav bedriftsleiinga høve til å tenkje grunnleggande gjennom framtidig produksjonsstrategi. Vurderingane førde til at Vestlandske etter brannen kutta heilt ut dei gamle salongmøblane for å konsentrere seg om laminerte stolar. Det var Siesta-modellen, med ein del nyutvikla variantar, som vart basisen i produksjonen. Brannen fremja òg ei omlegging på ein annan måte. Det vart bygt ein hall på 1800 kvadratmeter, slik at store delar av produksjonen kunne samlast på ei flate. Suksessen med Siesta-stolen, og konsentrasjonen om laminatmøblar, gjorde ein rasjonell produksjon mogeleg. Bedrifta kunne, saman med teknisk ekspertise både lokalt og i landet elles, utvikle nye opplegg for mekanisert og automatisert produksjon. Blant anna vart det laga ein avansert laminatsplittemaskin, med assistanse av firmaet Industriservice i Sykkylven. Vestlandske fekk også utvikla den første lakkroboten for møbelindustrien hos Trallfa på Jæren i 1974. På denne måten kan ein seie at møbelprodusenten var med på både den første og den andre industrielle revolusjonen i norsk møbelindustrisoge. Den første kom i første halvdelen av dette hundreåret då nye møbelfabrikantar på landsbygda i Noreg fordomsfritt tok i bruk serieproduksjon i møbelframstillinga. I den andre revolusjonen vart den industrielle tankegangen støtta av tekniske nyvinningar som i delar av produksjonen tok over for den menneskelege arbeidskrafta. Denne revolusjonen var berre ei vidareføring av den første, og kom når økonomiske og tekniske ressursar tillet fabrikantane å ta dei fulle konsekvensane av den industrielle tankegangen. Begge desse teknologiske stega byggjer på produksjon av store tal like produkt eller halvfabrikata. Den tredje og førebels siste  

Vestlandske hadde lukkast betre enn dei fleste andre møbelbedrifter i den første og den andre fasa av den industrielle utviklinga, det var kanskje nett difor at ho ikkje kom godt nok med i den siste og avgjerande. Siesta-stolen fann stadig nye marknader og bedrifta kunne køyre etter kjende og velutvikla prinsipp i år etter år. Behovet for nytenking og omstilling  i produksjonen vart ikkje opplevd like presserande på Vestlandske som i ein del andre bedrifter som aldri fekk fram slike salgsuksessar.

Vestlandske var ei bedrift som våga å satse på nyskapande design. Dette var også tilfellet dei siste åra, då designorienterte leiarar som Asbjørn Fredriksen jr. og Ole Petter Solnørdal hadde teke over styringa. Ingmar Relling, og sonen Knut, stod fortsatt for ein viktig del av nyskapinga t.d. med kvilestolane Rest og Optima frå kring 1990. Slyngstad, Fiddaman og Aamodt stod bak designen på kvilestolen Mobilo som vart kåra til Årets møbel i 1991. Svein Asbjørnsen Produktdesign fekk også fram mange særmerkte produkt, og Asbjørnsen var designaren som knytte Vestlandske til den japanske marknaden med ein helsestol. Prislønna design og helsegode produkt fører ikkje automatisk til høge salstall, heller ikkje for Vestlandske var det slik. Lønsemda vart svekka for bedrifta utover i 1990-åra, og i 1997 vart bedrifta selt til Ekornes. I første omgang vart dei viktigaste produkta til Vestlandske, som Siesta-modellen, førte vidare, men det synte seg snart at dei ikkje passa inn i modellutvalet til Ekornes. Dei siste åra har fabrikklokala til tidlegare Vestlandske Møbler vore nytta til produksjon av Ekornes sine funksjonssofaer.