Gardsnamn: Forskjell mellom sideversjoner

Mange av de eldste gardsnamna hadde berre eitt ledd, som Ås, Lund, Dal, Nes osb. Dei fleste av desse er av indoeuropeisk opphav, men ein del stader finst det òg usamansette gardsnamn med opphav i uralske ord (Baggan, Nautan, Soløy(a) (protosamisk ''sōlōj'', 'øy; utmark')) så vel som gardsnamn som vi ikkje kjenner opphavet til (Sola, Oma, Goma). Gardar med slike namn ligg ofte nær det historiske sentrum for ei bygd, og er ofte den eldste garden på staden. Nokre av endingane nedanfor vart òg brukt usamansett.

Namneleddet –heimr tyder «bygd», «grend», «bustad» og kanskje «liggjestad». Dei blei særlig brukt frå byrjinga av vår tidsrekning til krign år 600/800. Dei er vanlege over heile landet, men særlig i [[Trøndelag]], [[Oppland]], [[Buskerud]] og [[Akershus]]. Det er kjend kring 1000 gardar med slike namn, alle med samansette namn med unntak av [[Heim (Hemne)|Heim]] i [[Sør-Trøndelag]] og [[Heim (Sand)|Heim]] i [[Ryfylke]]. Desse har no gjerne endingane –em, -om, -øm eller –åm. Forledda er gjerne dyrenamn, plantenamn eller gudenamn.

Leddet - staðir tyder «stad» og «bustad», og kan også brukast om «mjølkeplass». Dei blei brukt frå kring 400 e.Kr. til kring år 1000, særleg på [[Austlandet]] og i [[Trøndelag]], [[Vest-Agder]] og [[Rogaland]]. Det blei brukt i samansette namn, som det er kjend kring 2500 av. Dei har i dag endingane –sta, -st, -stå, -sto eller –stø. Forledda var gjerne personnamn, elvenamn eller trenamn.  

* Utistog, Utigarden, Utistua.

* Der uppe, Øvergarden, Oppistua.

* Der nere, Der nede, Nergarden, Nigarden, Nistua.