Kjeldearkiv:1886-02-14 Brev frå Kleiven til Prestgard: Forskjell mellom sideversjoner

Takk for brevet! Eg neittar ikkje for, at eg tok til å vente på nokre ord heller no og eg vart lite lang over nasen, då posten kom seinst og ingen lyd høyrdes frå deg. Det var då godt, at du slapp å gjera kjennskap med ’om “Ulrik”<ref>Dansk ''kalde på'' eller ''ofre til Ulrik'' ‘kaste opp pga. sjøsjuke’.</ref> og at alt gjekk godt og væl på uttanlandsferdi.

“Fjeldeventyret” fekk elles eit etterspel, som heile skulen og mange av bygdafolket gjekk og gjorde seg godt av i lang tid. Du hugsar vist, at det gjekk det rygtet, då du og Svane reiste, at det skulde vera innsennt ein dugeleg kritik over spilet; det viste seg elles ikkje å vera sannt. Haug, [[Tor Vaa|Tor Vå]], Knutsen og eg sat då på skulesalen torsdagskvellen og snakkad um, at det endeleg skulde voret skrivet noko um den siste senen i spilet; men ingen var huga på det. Um morgon kom Haug og Vå upp åt meg og bad meg å skriva eit stykkje, dei vilde reint klemme meg til; tilslut lova eg då ut, at eg skulde skriva eit utkast men på det vilkår, at dei skulde skjote til nokot kvar so me vart alle 3 um andsvaret um det elles skulde verta noko brøgel. Um kvelden hadde eg då færugt dette vedlagde stykkjet, senda det til dei tvo og Vå hev då sett attåt det, som er utmerkt med gåsaugo; Haug hadde ikkje gjort annat, enn å reinskriva. So kom laurdagskvellen og avisa skulde upplesas; Herborg Utne sat mitt på golvet og [[Halvor Sundbø|Sundbø]] midtfor på bænken. Då “bag teppet”<ref>Teksten ligg ved brevet (med Kleivens hand) og har overskrifta «Bag tæppet. Lystspil i 1 akt».</ref> vart uppleset sat alle som ein klembt og halvdaud av lått og ingen torde lægja høgt. [[Hans Storeng (1847–1894)|Storeng]] roste [[Frihug (elevavis)|Frihug]]<ref>Elevavisa ved [[Telemark Folkehøgskule]].</ref>, sagde at det var eit ypperlegt blad, som vøre værdt å gjøyma på, “hadde sume andre blad nått Frihug hadde dei voret meir enn glade ved å få taka av innhaldet”. Då reis Sundbø upp flat og bleik og sanna ordi til Storeng; dei burde få ei særskildt mappe til bladet, sagde han, det var reint forgodt til å koma burt noko av det. Med det sama gjekk han ut av salen og upp å verelset sitt og kom ikkje upp å salen att meir um kvelden endå det var både diskusjon og leik; då han var gjengen kan du tru låtten braut laus! Um morgon kom han ikkje upp å salen da Storeng las preika heller; men um kvelden møtte han i sangtimen og til al ulykke hadde nokre av bygdafolket fått høyra gjetet kritikken i “Frihug” og no vilde dei endeleg få sjå det. Sundbø laut sitja å sjå på, at Anne Grave, Imbjørg Solberg, Anne Klomseth, Lindstøl sat og las “bag teppet” og flirde so inderlegt godt til det. Det vart eit hardt slag for skrivaren<ref>Halvor Sundbø.</ref> og det tok han kanhende meir, enn me skjønte, han var so grueleg still i mange dagar. Sidan er det ålmenn helsing millom elevarne: altså “gudag! – økseskaft! og skriverens næse m. m. er framme stødt og stendigt. Eg og han er elles lika fine venner, og endå eg millom elevarne trast fekk skuldi for å ha skrivet stykkjet, har dei antel alle tegjet stille eller han har ikkje spurt, for meg trur han no visst ikkje til noko vondt. Dette då, um “Fjelleventyret”. Noko annat frå skulen har eg ikkje å mella idag.