Kjeldearkiv:1887-11-16 Brev frå Prestgard til Kleiven: Forskjell mellom sideversjoner
Hopp til navigering
Hopp til søk
Ingen redigeringsforklaring |
Ingen redigeringsforklaring |
||
| Linje 42: | Linje 42: | ||
– Fra Kristian Knudsen burtpå Fyn, ha eg nyst fått brev, og han trugar meg, alt han kan med å gjesta han i joli. Var det ikkje for dei 8 kronone, som går i vasken til reisepengar, so jamen labba eg avstad, for eg har so mange gamle kjenningar derburtpå. Og so minnest eg, kor toskut eg brukte joli ifjor: Eg var bedt burt på alle kantar; men istaden so gjekk eg her heime og øydsla burt 14 joledagar i trekk med å reka att og fram etter gatun’ og argast på meg sjøl. Men no kjem endå det til, at eg skal få fylgja “kjeringsysteri” åt Knudsen, som au skal dit i gjest. – Å kjære ærværduge gamling! slå ikkje skrukkar på nasen for min skuld. Enda Ola frå Stevns lurar berre på stulka meg til å gjera hanebein, det trollet, men eg legg berre ihop hend’, læt att augun og segjer: “led os ikke ud i fristelse!” – For kor gjildt det hellest er, so er det tvo ting i vegen. Ho er rik, og ho er “emanciperet”, og det er baug’ tvau bøvergjeld for meg. Ho er ei mektug menneskje, reint eit skabeist til gjente, so eg kan segja det heile med ein matematisk sætning: “forholdet vilde bli, som liten gjætargut til ei fullpanta budeigje – Nei, du kan trygt spara dit “Kyri Eleison” eit fikt enno. | – Fra Kristian Knudsen burtpå Fyn, ha eg nyst fått brev, og han trugar meg, alt han kan med å gjesta han i joli. Var det ikkje for dei 8 kronone, som går i vasken til reisepengar, so jamen labba eg avstad, for eg har so mange gamle kjenningar derburtpå. Og so minnest eg, kor toskut eg brukte joli ifjor: Eg var bedt burt på alle kantar; men istaden so gjekk eg her heime og øydsla burt 14 joledagar i trekk med å reka att og fram etter gatun’ og argast på meg sjøl. Men no kjem endå det til, at eg skal få fylgja “kjeringsysteri” åt Knudsen, som au skal dit i gjest. – Å kjære ærværduge gamling! slå ikkje skrukkar på nasen for min skuld. Enda Ola frå Stevns lurar berre på stulka meg til å gjera hanebein, det trollet, men eg legg berre ihop hend’, læt att augun og segjer: “led os ikke ud i fristelse!” – For kor gjildt det hellest er, so er det tvo ting i vegen. Ho er rik, og ho er “emanciperet”, og det er baug’ tvau bøvergjeld for meg. Ho er ei mektug menneskje, reint eit skabeist til gjente, so eg kan segja det heile med ein matematisk sætning: “forholdet vilde bli, som liten gjætargut til ei fullpanta budeigje – Nei, du kan trygt spara dit “Kyri Eleison” eit fikt enno. | ||
Den norske klubben har, som sagt, ikkje hengje godt ihop ivinter, men gjentorne bar nok til bli unåuge; dei var alle tri<ref> | Den norske klubben har, som sagt, ikkje hengje godt ihop ivinter, men gjentorne bar nok til bli unåuge; dei var alle tri<ref>Sjå note 6.</ref> uppe på hybelen vår ein kvelden, og då enda det med ei formaning til godt samhald. | ||
– I vinter legg eg ikkje hovudarbeidet på naturlære og histori – dei morskaste fag på skulen her. Kvar grein av desse er so stor, at det er ikkje botvon i å bli brukbar i den mindste part av det på tvo vintre. Eg lyt nøygjast med eit “grunnlag” og so sjøl freiste sparke vidare med tid og leilegheit. Difor knuvlar eg med praktiske ting, som rekning, geografi og slikt attåt oldnorsk og engelsk; noko eg kan gripa til i snøggvenda um eg skulde freista med ein liten halvlærarplass. Sundbø trur sikkert eg kunde få ein slik ein hjå Ullmann til vintrast. – Når det berre ikkje kostar pengar, so tek Ullmann, stakkars krok, kva som byr seg til. – Ja eg ber til liksom å kleia etter å få freista meg litet au, og eg trur, eg har ikkje godt av denne evige skulegongen meir i ein tørning. Du meinte, det knuvlast med eit gjenombrot i meg, og eg kjenner det som noko slikt sjøl au. Eg tummar og fiktar og famlar i aust /Her ha eg brennande dø gløymt att ei heil side!/ og ivest, hit og dit etter å finna noko fast å hengja meg i, freistar etter å skrapa ihop det arme, eg veit, for å få lite orden i det, og endeleg justa ut, kva eg vil for noko. Og frå eit slikt brot må det skriva seg, at: alt eg sa og skreiv og gjorde og tenkte igjår, det er eg jamen skamfuld av å kjennast ved idag. Ja det er eg. Difor blir det berre plukfisk alt eg tek meg for. Og so vil det leika til ein gong uppi tidi, eg fær bora hol i muren og skapt meg eit far, so eg veit, kor eg skal lenda. Men nok um min eigen synduge skrott. – | – I vinter legg eg ikkje hovudarbeidet på naturlære og histori – dei morskaste fag på skulen her. Kvar grein av desse er so stor, at det er ikkje botvon i å bli brukbar i den mindste part av det på tvo vintre. Eg lyt nøygjast med eit “grunnlag” og so sjøl freiste sparke vidare med tid og leilegheit. Difor knuvlar eg med praktiske ting, som rekning, geografi og slikt attåt oldnorsk og engelsk; noko eg kan gripa til i snøggvenda um eg skulde freista med ein liten halvlærarplass. Sundbø trur sikkert eg kunde få ein slik ein hjå Ullmann til vintrast. – Når det berre ikkje kostar pengar, so tek Ullmann, stakkars krok, kva som byr seg til. – Ja eg ber til liksom å kleia etter å få freista meg litet au, og eg trur, eg har ikkje godt av denne evige skulegongen meir i ein tørning. Du meinte, det knuvlast med eit gjenombrot i meg, og eg kjenner det som noko slikt sjøl au. Eg tummar og fiktar og famlar i aust /Her ha eg brennande dø gløymt att ei heil side!/ og ivest, hit og dit etter å finna noko fast å hengja meg i, freistar etter å skrapa ihop det arme, eg veit, for å få lite orden i det, og endeleg justa ut, kva eg vil for noko. Og frå eit slikt brot må det skriva seg, at: alt eg sa og skreiv og gjorde og tenkte igjår, det er eg jamen skamfuld av å kjennast ved idag. Ja det er eg. Difor blir det berre plukfisk alt eg tek meg for. Og so vil det leika til ein gong uppi tidi, eg fær bora hol i muren og skapt meg eit far, so eg veit, kor eg skal lenda. Men nok um min eigen synduge skrott. – | ||