Kjeldearkiv:1930-11-13 Brev frå Kleiven til Prestgard: Forskjell mellom sideversjoner

Nei nå held oss båe tvo på å felle attende i den gamle Adam og nå lyt han både “dødes og druknes”<ref>Frå E. Pontoppidan: ''Sandhed til Gudfrygtighed'' (1737 og seinare), spørsmål: «Hvad skal der giøres ved den gamle Adam? Han skal dødes og druknes, det er, undertrykkes ved daglig Poenitentse.» Uttrykket er òg brukt av A. Kielland i ''Skipper Worse'' (1882).</ref> på båe havstrandom! Dette “fromme forsette” har eg gått med sia tidleg ihaust og ein søndag for 7 vikur sia tok eg “pennen fat” og skreiv desse “bevingede” orda, det var enda den 21de september:

Det er helgedag idag og eg kjenner likesom fromme flogor gjennom meg og er viljug te all god gjerning, serleg er eg så ferdog te alslag tilgjeving – men da renn det for meg, at det lyt vera minst tri fjorongsår sia eg høyrde eit ord frå deg, og at eg frå Jønsukuleite og te midten tå august venta på, at du um Island kom frå Nidaros åt Heidalen der oss skulde leva i Paradis ved Mæringsdalsbuin, finne att di gulltavlun i grase<ref>Frå Voluspå, i skildringa av den nye jorda som steig opp av havet etter ragnarok: "Då mun atter undersame tavlor av gull i graset finnast" (strofe 61).</ref> oss gløymde att der i ungdomen og viare kreka uppå Mugjin å ta det siste utsyne over Jøtunheimen og alle dei andre heimer, som ter seg for augom der uppå – ja heretter greier oss nok ikkje Mugkampen nugun tå oss, er eg redd for. Men da det dragna over midten tå juli og ingen sjevredaktør korkje kom, hell varsla um at han var i kjømda, da skjøna eg korleis det kom te å endlykte, enda så forbanna visse oss alle kunde vera på, at oss skulde ha deg her att i 1930. Ja, så lyddest det i 1927 og eg trudde på det neraste te full visse, at redaktøren kom te å helde ord. Men […] tru alle journalister! Desse tankane tok te å bendast og brotast gjennom den snaue skolten min og eg kjende, kårlest vonbrote bar te å heta upp med øyrom –: eg lyt sjå te å finne fram eit stort kvartark så det bli godt rom te å ause over deg ei dugeleg flo av dei fantordom eg i gutong-årom lærde tå ’om [[Ola Randen|Ola Randa]], ’om [[Lars Rusten]] og ’om Knut hans Steener<ref>Knut Stenersen Stenstuen (Bårstad). Han var søskenbarn med Kleiven på morsida og er omtala i kapitlet «Knut» i boka ''Elvesøg'' (1937.</ref>, dei dagane heldt vi øving i “retorik”. Um eg nok har gløymt mange tå dei som tok best nødjing, er det rart um eg ikje skal kunna grava fram at summe ennå, som det kan “bite bra” for – slike bolter som “Blåfuruskarre”, “Svarthaverdarre”,”Hafellorre”, “Peparsvare” o n fl, er nok ennå skarnsord som det søkk for. Jau, redaktøren skal få gå igjenom! Men i sama stund skaut det upp for meg, at på ein innbarka journalist bit det ingenting, og dei verste skarnsord trilla tå som vatn på gåsryggjen – og så enda det med at eg snudde um og “avvæbna” og valde å skrive eit tå di vanlege, turre, men på ei gjerd skjikkelege brevom mine, da eg fekk tenkt meg væl um. [Hit kom eg den 21/9 ein-dagen]. Men eit stort vonbrot var det for meg da eg forstod, at jubileumsferda di åt Nidaros i somar rann upp i supe. Kan godt vera at sjølve jubilæe ikje var så stort tap for deg, enda den historiske avdelinga skulde vera overlag gjild – på mange vis stellte dei stive, ufolkelege “Trondhjemmerane” seg såleis, at det låg som ein udåm over heile jubilæe – verre var det, at du ikje fekk nytta dette høve te å gjeste heimlande og fyrst og framst heimbygda. Eit slikt høve kan det vera på vona um det kjem att og eg kan ikje fri meg for den otten, at oss ikje kjem te å råkast meir på heimbygds jord, ein otte eg ellest i lengste lage freistar å yte frå meg tå all makt. Men dette er det ingor “attvend” for – eg tvilar ikje um at det var tvingande grunnar, som heldt deg burte frå Norig, Nidaros og Heidalen.