Skribenter
9 935
redigeringer
Kjeldearkiv:Tidsskrift for Valdres historielag 1939: Forskjell mellom sideversjoner
Kjeldearkiv:Tidsskrift for Valdres historielag 1939 (vis kilde)
Sideversjonen fra 22. feb. 2022 kl. 21:05
, 22. feb. 2022upassende
(Ny side: Artiklane er henta frå Tidsskrift for Valdres historielag 1939 og er forfatta av Olav Moe og Knut Hermundstad. Gamle Valdres-spelmenn IV. === Knut Ringestad og Gullik Teigstol. === a...) |
(upassende) |
||
| (7 mellomliggende versjoner av 3 brukere er ikke vist) | |||
| Linje 1: | Linje 1: | ||
Artiklane er henta frå Tidsskrift for Valdres historielag 1939 og er forfatta av Olav Moe og Knut Hermundstad. | Artiklane er henta frå ''Tidsskrift for Valdres historielag'' [[1939]] og er forfatta av Olav Moe og Knut Hermundstad. | ||
Gamle Valdres-spelmenn IV. | Gamle Valdres-spelmenn IV. | ||
== Knut Ringestad og Gullik Teigstol. == | |||
av Olav Moe<br /> | av Olav Moe<br /> | ||
Då Jørn Hilme i fyrste halvpart av fyrre hundraåret hadde skapt eigen form og line i musikken sin, som heilt skilde seg ut frå Valdres-musikken fyre han, då vaks det fram ei rekkje unge spelmenn i alle Valdres-bygdene, og i grannebygdene med, og som alle bygde på Hilme-spelet. | Då [[Kjeldearkiv:Tidsskrift for Valdres historielag 1935|Jørn Hilme]] i fyrste halvpart av fyrre hundraåret hadde skapt eigen form og line i musikken sin, som heilt skilde seg ut frå [[Valdres]]-musikken fyre han, då vaks det fram ei rekkje unge spelmenn i alle Valdres-bygdene, og i grannebygdene med, og som alle bygde på Hilme-spelet. | ||
Eg hev fyrr skrive um sume av dei som Ola Strond, (Søynin), Beitohaugen m. fl.<br /> | Eg hev fyrr skrive um sume av dei som [[Ola Strond]], (Søynin), Beitohaugen m. fl.<br /> | ||
Av andre valdrisar som lærde av Hilme, og lærde godt, var ogso Knut Ringestad og Gullik Teigstol, båe frå Vestre Slidre. Dei var jamngamle og fødde ved 18-hundretalet. Dei var grannegutar og hadde sers gode evnor og musikkskjøn i teknisk framføring av musikk. Båe hadde dei ein dårande fin tone, eit naudfint drag og framifrå bogeføring i spelet sitt.<br /> | Av andre valdrisar som lærde av Hilme, og lærde godt, var ogso Knut Ringestad og Gullik Teigstol, båe frå [[Vestre Slidre]]. Dei var jamngamle og fødde ved 18-hundretalet. Dei var grannegutar og hadde sers gode evnor og musikkskjøn i teknisk framføring av musikk. Båe hadde dei ein dårande fin tone, eit naudfint drag og framifrå bogeføring i spelet sitt.<br /> | ||
Å føra nokor mannjamning mellom dei tvo er sjølvsagt rådlaust for den som ikkje kjende dei personleg og høyrde dei spela. Det vert soleis berre etter umtale me no kan gjera oss upp ei meining um deira givnad og hagleik som spelmenn. Den eg sers held meg til, etter umtalen, er min eigen læremeister, Ola Hamre, Brøtaguten, dei kalla, frå V. Slidre. Han sette Knut Ringestad uvanleg høgt. Det kom vel mykje av at Ola var tenestgut på Ringestad i ei rekkje år og var mest saman med Knut — og spela saman med han.<br /> | Å føra nokor mannjamning mellom dei tvo er sjølvsagt rådlaust for den som ikkje kjende dei personleg og høyrde dei spela. Det vert soleis berre etter umtale me no kan gjera oss upp ei meining um deira givnad og hagleik som spelmenn. Den eg sers held meg til, etter umtalen, er min eigen læremeister, Ola Hamre, Brøtaguten, dei kalla, frå V. Slidre. Han sette Knut Ringestad uvanleg høgt. Det kom vel mykje av at Ola var tenestgut på Ringestad i ei rekkje år og var mest saman med Knut — og spela saman med han.<br /> | ||
| Linje 21: | Linje 21: | ||
Han var soleis ikkje nokon vanleg dusinkar, Knut Ringestad. Og det var ikkje berre som spelmann han var stor og sjeldsynt, men ogso som menneske, bygdemann og bonde. Det var ikkje berre flogvit, men lynne og fantasi både i musikken og i kvardagslivet.<br /> | Han var soleis ikkje nokon vanleg dusinkar, Knut Ringestad. Og det var ikkje berre som spelmann han var stor og sjeldsynt, men ogso som menneske, bygdemann og bonde. Det var ikkje berre flogvit, men lynne og fantasi både i musikken og i kvardagslivet.<br /> | ||
=== Gullik Teigstol === var bonde på Teigstol i Kvålsgrendi i Slidre og var sikkert på sett og vis jamngod med Knut. Ein sogemann som eg set mykje pris på, Ulrik Jensestuen frå Aurdal, fortalde meg sumt um Teigstol som musikkar. Han hadde ikkje sjølv høyrt Teigstol, men far hans, tambur og underoffiser O. Eriksen, han kjende Teigstol godt. Og Ulrik hadde mange ordtak etter far sin um kor god spelmann Teigstol var. Dei slåttar me hev att og som serleg nemnest «Teigstollåttar» syner ei naudfin harmonisering, eit greidt og støtt spel, kjenslefint og reint. Sers | === Gullik Teigstol === | ||
på «forstemt» stille: trollstille, huldrestille o. s. b. skulde Teigstol vera ein rein meister. I det hadde han noko likskap med Håvard Gibøen frå Raulandstrand i Vest-Telemark. Han levde på same tid som Myllarguten og spela mykje saman med Myllaren. Vanleg var vel Myllaren den store meisteren både i fantasi, slåtte-dikting og tolkar av musikk. Men Gibøen hadde noko av Draum-kvæde-giren i seg. Og dei sa, at når han kom i det rette lune, stemte fela si um og spela i forstemte felestille, då vart Myllaren redd og sa: «Stidd uppatte, Håvard! Stidd uppatte!» (I Vest-Telemark seier dei d for 1).<br /> | Gullik Teigstol var bonde på Teigstol i Kvålsgrendi i Slidre og var sikkert på sett og vis jamngod med Knut. Ein sogemann som eg set mykje pris på, Ulrik Jensestuen frå Aurdal, fortalde meg sumt um Teigstol som musikkar. Han hadde ikkje sjølv høyrt Teigstol, men far hans, tambur og underoffiser O. Eriksen, han kjende Teigstol godt. Og Ulrik hadde mange ordtak etter far sin um kor god spelmann Teigstol var. Dei slåttar me hev att og som serleg nemnest «Teigstollåttar» syner ei naudfin harmonisering, eit greidt og støtt spel, kjenslefint og reint. Sers på «forstemt» stille: trollstille, huldrestille o. s. b. skulde Teigstol vera ein rein meister. I det hadde han noko likskap med Håvard Gibøen frå [[Raulandstrand]] i Vest-[[Telemark]]. Han levde på same tid som [[Myllarguten]] og spela mykje saman med Myllaren. Vanleg var vel Myllaren den store meisteren både i fantasi, slåtte-dikting og tolkar av musikk. Men Gibøen hadde noko av Draum-kvæde-giren i seg. Og dei sa, at når han kom i det rette lune, stemte fela si um og spela i forstemte felestille, då vart Myllaren redd og sa: «Stidd uppatte, Håvard! Stidd uppatte!» (I Vest-Telemark seier dei d for 1).<br /> | ||
Gullik Teigstol slutta i unge år som spelmann, d. v. s. so i leik og lag. Folk fortel at kona hans var | Gullik Teigstol slutta i unge år som spelmann, d.v.s. so i leik og lag. Folk fortel at kona hans var «[[Leksikon:Haugianere|haugianer]]» og streng pietist og såg berre styggedom og djevelskap i fela og felespel. Og det var venteleg etter påverknad av henne at han so tidleg gav upp kunsti. Men samhugen slepte han aldri. Far min, som ogso pusla og spela litt, utan å føra det upp i sers høgder, fortalde meg at Teigstol ofte vanka i huset vårt, då han var i slektskap med mor mi. Og far var då sjølvsagt ihuga etter å få Teigstol til å spela, når han var i huset. Men det var mest rådlaust, sa far.<br /> | ||
Men ein gong, i eit jolelag heime, bad far atter um spel av Teigstol. Då svara han: «Nei, eg vil ikkje lata, men eg skal syna deg eit sjeldsynt felestille som Jørn Hilme bruka mykje når det retteleg røynte på!» --Og det var noko «eige, dårande, dragande vent over den samklangen fela fekk ved det stille,» sa far.<br /> | Men ein gong, i eit jolelag heime, bad far atter um spel av Teigstol. Då svara han: «Nei, eg vil ikkje lata, men eg skal syna deg eit sjeldsynt felestille som Jørn Hilme bruka mykje når det retteleg røynte på!» --Og det var noko «eige, dårande, dragande vent over den samklangen fela fekk ved det stille,» sa far.<br /> | ||
| Linje 46: | Linje 46: | ||
/ Olav Moe. | / Olav Moe. | ||
== Nils Nilsson Beitohaugen == | |||
Ei stutt livssoga. | Ei stutt livssoga. | ||
Av Knut Hermundstad | Av Knut Hermundstad | ||
=== Ætt. === | |||
Den namngjetne spelmannen Nils Nilsson Beitohaugen var ætta frå Høre i Vang i Valdres. Bestefar hans var Nils Nilsson Kviishaugen. Han var gift to gonger. I fyrste ekteskapet fekk han m. a. sonen Nils som fekk Kviishaugen. Ein annan son, Endre, for til Amerika. Ei dotter, Anne, vart g. m. Nils Andresson Hovda. Dei kjøpte ein av Røvangs-gardane. I andre ekteskap (kona heitte Kari) fekk han ein annan son, Nils, som kjøpte Beitohaugen. Han vart far til spelmannen. Denne Nils-en vart og gift to gonger. Fyrste kona heitte Marit Olsdotter Beito («ned i gare»). Barn: Nils (spelmannen) og Marit g. m. Knut Olson Beito («oppi gare»). Andre gongen var han g. m. Ingebjørg Julsdotter Beito, men dette ekteskapet var barnlaust.<br /> | Den namngjetne spelmannen Nils Nilsson Beitohaugen var ætta frå Høre i Vang i Valdres. Bestefar hans var Nils Nilsson Kviishaugen. Han var gift to gonger. I fyrste ekteskapet fekk han m. a. sonen Nils som fekk Kviishaugen. Ein annan son, Endre, for til [[Amerika]]. Ei dotter, Anne, vart g. m. Nils Andresson Hovda. Dei kjøpte ein av Røvangs-gardane. I andre ekteskap (kona heitte Kari) fekk han ein annan son, Nils, som kjøpte Beitohaugen. Han vart far til spelmannen. Denne Nils-en vart og gift to gonger. Fyrste kona heitte Marit Olsdotter Beito («ned i gare»). Barn: Nils (spelmannen) og Marit g. m. Knut Olson Beito («oppi gare»). Andre gongen var han g. m. Ingebjørg Julsdotter Beito, men dette ekteskapet var barnlaust.<br /> | ||
Far til spelmannen Nils Beitohaugen var f. 14. juli 1835 og var 17 år då han fekk tak i sjølve Beitohaugen. Sidan kjøpte han innåt fleire bruk, såleis Tørstad-delen og Tomarkateigen, så Beito-haugen vart ein høveleg gild gard. Han vart tidlleg ein flink tømmermann og ein svært gløgg hestealar. Mykje attåt kjøpte han unghestar, som, han ol opp. Over 20 hestar gjekk gjennom hendene hans såleis. Ein Knut Vårum skar hestar, og for det tok han ein halv dalar stykket. Han hadde den regelen at 20. hesten åt ein mann skulle gå attpå. Ein gong gamle Nils Beitohaugen hadde vore på Vårum att med ein unghest og skulle gjera like for skjeringi, sa Knut Vårum: «Nei, no ska du sleppe bitala, for de e tjuende hest´n e skjer åt de, dette!»<br /> | Far til spelmannen Nils Beitohaugen var f. 14. juli [[1835]] og var 17 år då han fekk tak i sjølve Beitohaugen. Sidan kjøpte han innåt fleire bruk, såleis Tørstad-delen og Tomarkateigen, så Beito-haugen vart ein høveleg gild gard. Han vart tidlleg ein flink tømmermann og ein svært gløgg hestealar. Mykje attåt kjøpte han unghestar, som, han ol opp. Over 20 hestar gjekk gjennom hendene hans såleis. Ein Knut Vårum skar hestar, og for det tok han ein halv dalar stykket. Han hadde den regelen at 20. hesten åt ein mann skulle gå attpå. Ein gong gamle Nils Beitohaugen hadde vore på Vårum att med ein unghest og skulle gjera like for skjeringi, sa Knut Vårum: «Nei, no ska du sleppe bitala, for de e tjuende hest´n e skjer åt de, dette!»<br /> | ||
Fåe skjønte alderen på hestane betre enn han gamle Nils på Beitohaugen. Berre han kasta augo på hestekjeften, så sa han alderen så visst som å ta på hylla, l det heile skulle gamle Beitohaugen ha vore ein svært evnerik kar og etter tidi ein opplyst mann. Han hadde og eit hugs som var framifrå. Gamle ætter og bygdetradisjon kunne han sitja og tala om time etter time. Han hadde og ein forteljegivnad, som låg langt over det vanlege. På sine gamle dagar var han mykje barnefost åt soneborni. Og når gamlen fekk sitja og fortelja og hulle åt borni, då likte han seg. — Til kvar bidige sundag samla han huslyden og heldt hus-andakt med tekstlesing or huspostilen, og då laut alle lyde på. (Les meir om gamle Nils Beitohaugen i O. K. Ødegaard: «Valdresfolk» s. 53—57.)<br /> | Fåe skjønte alderen på hestane betre enn han gamle Nils på Beitohaugen. Berre han kasta augo på hestekjeften, så sa han alderen så visst som å ta på hylla, l det heile skulle gamle Beitohaugen ha vore ein svært evnerik kar og etter tidi ein opplyst mann. Han hadde og eit hugs som var framifrå. Gamle ætter og bygdetradisjon kunne han sitja og tala om time etter time. Han hadde og ein forteljegivnad, som låg langt over det vanlege. På sine gamle dagar var han mykje barnefost åt soneborni. Og når gamlen fekk sitja og fortelja og hulle åt borni, då likte han seg. — Til kvar bidige sundag samla han huslyden og heldt hus-andakt med tekstlesing or huspostilen, og då laut alle lyde på. (Les meir om gamle Nils Beitohaugen i O. K. Ødegaard: «Valdresfolk» s. 53—57.)<br /> | ||
=== Spelmannen stig fram. === | |||
Sonen, Nils Beitohaugen, hadde ervt mykje av den åndelege givnaden og det gode handelaget til faren. Men attåt dette sprang det i sonen fram ein ny åndgivnad, den store musikkalske evne. Det er ingen som veit om at nokon i den næraste ætti hadde denne evna, i all fall ikkje i nokon større mon.<br /> | Sonen, Nils Beitohaugen, hadde ervt mykje av den åndelege givnaden og det gode handelaget til faren. Men attåt dette sprang det i sonen fram ein ny åndgivnad, den store musikkalske evne. Det er ingen som veit om at nokon i den næraste ætti hadde denne evna, i all fall ikkje i nokon større mon.<br /> | ||
| Linje 68: | Linje 67: | ||
Faren mislikte, som ventande kunne vera, at guten hans ikkje kom heim frå skulen den tidi han skulle. Når nokon kom inn, kunne han vera grov i målet og seia: «Du såg kji te han Nils, sonen min, veit e? Denna fillegut`n ha vel slonge uppi te o Lars att!» | Faren mislikte, som ventande kunne vera, at guten hans ikkje kom heim frå skulen den tidi han skulle. Når nokon kom inn, kunne han vera grov i målet og seia: «Du såg kji te han Nils, sonen min, veit e? Denna fillegut`n ha vel slonge uppi te o Lars att!» | ||
Om læreåri han hadde hjå Lars Krøsshaug har A. O. Øyo skrive ein gild artikkel i dette tidsskriftet 15. årg. for 1937. Me viser til dette. | Om læreåri han hadde hjå Lars Krøsshaug har A. O. Øyo skrive ein gild artikkel i dette tidsskriftet 15. årg. for [[1937]]. Me viser til dette. | ||
Om samværet hans med Krøsshaugane fortel Ola G. Okshovd meir:<br /> | Om samværet hans med Krøsshaugane fortel Ola G. Okshovd meir:<br /> | ||
| Linje 79: | Linje 78: | ||
Så stal Beitohaugen kunst av fleire Øystre-Slidre-spelmenn, såleis: Gullik Okshovd, Jøger Sagahaugen, Torger Hegge, Haldor Rudi o. fl. | Så stal Beitohaugen kunst av fleire Øystre-Slidre-spelmenn, såleis: Gullik Okshovd, Jøger Sagahaugen, Torger Hegge, Haldor Rudi o. fl. | ||
Han Nils på Beitohaugen var og mykje i lag med Andres Bunde, Høre, og han var og ein svært dugande spelmann. Han var på Okshovd og let eit par gonger, så eg veit kva eg talar om. Ikr. 1888 for han til Amerika.<br /> | Han Nils på Beitohaugen var og mykje i lag med Andres Bunde, Høre, og han var og ein svært dugande spelmann. Han var på Okshovd og let eit par gonger, så eg veit kva eg talar om. Ikr. [[1888]] for han til Amerika.<br /> | ||
Nils Beitohaugen vart tidleg ein meisterspelmann og ein svært dugande smed. Om vårane var han ofte på Okshovd og smidde. Då hadde han støtt fela med. Kvar bidige gong han hadde ete, var det å ta fela. Han far, Gullik Okshovd, spelte og fele, og Nils lærde nok låttar av han og.» (Ola G. Okshovd).<br /> | Nils Beitohaugen vart tidleg ein meisterspelmann og ein svært dugande smed. Om vårane var han ofte på Okshovd og smidde. Då hadde han støtt fela med. Kvar bidige gong han hadde ete, var det å ta fela. Han far, Gullik Okshovd, spelte og fele, og Nils lærde nok låttar av han og.» (Ola G. Okshovd).<br /> | ||
| Linje 98: | Linje 97: | ||
Beitohaugen hadde lært seg det meste og det beste av Krøss-haug-spelet, fyrst og fremst av lyalåttane, som alt før omtala. | Beitohaugen hadde lært seg det meste og det beste av Krøss-haug-spelet, fyrst og fremst av lyalåttane, som alt før omtala. | ||
Det gode er at sonen Engebret og fleire Øystre Slidre-spelmenn har lært same spelet. Engebret held alt på bli ein landskjend spelmann. I eit lag nyst her i Øystre Slidre gjekk fela frå den eine til den andre ungdomen. Til slutt hadde 8—10 av dei spelt og det godt. Ein kan difor trygt seia at Krøsshaug-spelet lever og blømer den dag i dag.» | Det gode er at sonen Engebret og fleire Øystre Slidre-spelmenn har lært same spelet. Engebret held alt på bli ein landskjend spelmann. I eit lag nyst her i Øystre Slidre gjekk fela frå den eine til den andre ungdomen. Til slutt hadde 8—10 av dei spelt og det godt. Ein kan difor trygt seia at Krøsshaug-spelet lever og blømer den dag i dag.» | ||
=== Sagnet legg glorie kring Beitohaugen. === | |||
Beitohaugen er av dei storspelmenn som segni alt held på legg glorie kring. Her er eit par tre stubbar som syner det:<br /> | Beitohaugen er av dei storspelmenn som segni alt held på legg glorie kring. Her er eit par tre stubbar som syner det:<br /> | ||
| Linje 111: | Linje 111: | ||
«Sume gjorde ilt på felone, så strengene sprang av. Men spelmennene visste råd for det. Dei felte inn eit eller fleire byggkorn bak stillehuset på fela, og så brædde dei atti harpeis. Det var såleis han hadde gjort det Beitohaugen og. Difor hadde ingen makt til å spela av strengene hans. Ein som var inne på Beitohaugen, såg ein gong at harpeisen hadde gått av, så byggkornet synte på fela til Beitohaugen.» (Etter Ola G. Lykken).<br /> | «Sume gjorde ilt på felone, så strengene sprang av. Men spelmennene visste råd for det. Dei felte inn eit eller fleire byggkorn bak stillehuset på fela, og så brædde dei atti harpeis. Det var såleis han hadde gjort det Beitohaugen og. Difor hadde ingen makt til å spela av strengene hans. Ein som var inne på Beitohaugen, såg ein gong at harpeisen hadde gått av, så byggkornet synte på fela til Beitohaugen.» (Etter Ola G. Lykken).<br /> | ||
=== Handverkaren. === | |||
Nils Beitohaugen hadde eit utifrå godt handelag. Han var av det gamle, gode slaget som gjorde omlag alt som fall til på ein gard, og ikkje noko vart borttjont. Lengst dreiv han det i smiing. Han var ein svært dugande og mykje nytta bygdesmed. Kvar haust, vinter og vår for han over mykje av Hegge sokn og smidde. Mykje arbeid tok han heim til seg og. Smia hans står på garden endå. Han la jarning på sledar, sluffor og kjerror, han laga hamrar, grev, hesteskor og all annan smidd gardsreiskap. «Nils på Beitohaugen var i sanning ein flink smed. Det var kar som ikkje fuska, det. Og så billeg som han var!» (Ola G. Lykken).<br /> | Nils Beitohaugen hadde eit utifrå godt handelag. Han var av det gamle, gode slaget som gjorde omlag alt som fall til på ein gard, og ikkje noko vart borttjont. Lengst dreiv han det i smiing. Han var ein svært dugande og mykje nytta bygdesmed. Kvar haust, vinter og vår for han over mykje av Hegge sokn og smidde. Mykje arbeid tok han heim til seg og. Smia hans står på garden endå. Han la jarning på sledar, sluffor og kjerror, han laga hamrar, grev, hesteskor og all annan smidd gardsreiskap. «Nils på Beitohaugen var i sanning ein flink smed. Det var kar som ikkje fuska, det. Og så billeg som han var!» (Ola G. Lykken).<br /> | ||
| Linje 119: | Linje 119: | ||
Inn i mellom dreiv han med gytlar-arbeid. Han lodda, iortena, gjorde omnsrøyr o. m. Stutt sagt: I mekanikk var han altmogelegmann. | Inn i mellom dreiv han med gytlar-arbeid. Han lodda, iortena, gjorde omnsrøyr o. m. Stutt sagt: I mekanikk var han altmogelegmann. | ||
=== Jordbrukaren. === | |||
Garden Beitohaugen dreiv han og godt etter tidi. Han fekk brote opp ny jord og heldt dei gamle husi i god stand. Men det var lett å skjøne at han hadde meir godhug for mekanikk og musikk enn for jordbruk. | Garden Beitohaugen dreiv han og godt etter tidi. Han fekk brote opp ny jord og heldt dei gamle husi i god stand. Men det var lett å skjøne at han hadde meir godhug for mekanikk og musikk enn for jordbruk. | ||
=== Heim og huslyd. === | |||
Nils Beitohaugen var fødd den 11. okt. 1863. Den 20. juni 1888 vart han gift med Sidsel Engebretsdotter Beito. Dei hadde desse 10 born: | Nils Beitohaugen var fødd den 11. okt. [[1863]]. Den 20. juni 1888 vart han gift med Sidsel Engebretsdotter Beito. Dei hadde desse 10 born: | ||
1.Marit, g. m. bonde Knut Knutson Hagen. | :1.Marit, g. m. bonde Knut Knutson Hagen. | ||
2.Nils, g. m. jord-gjente Ragndi Rødningen. | :2.Nils, g. m. jord-gjente Ragndi Rødningen. | ||
3.Anne, lærarinne, g. m. bonde og militær Ole Vangensten,Kvien. | :3.Anne, lærarinne, g. m. bonde og militær Ole Vangensten,Kvien. | ||
4.Engebret, ungkar og spelmann. | :4.Engebret, ungkar og spelmann. | ||
5.Ingebjørg, lærarinne, g. m. Knut Skogen. | :5.Ingebjørg, lærarinne, g. m. Knut Skogen. | ||
6.Kari, lærarinne. | :6.Kari, lærarinne. | ||
7.Ola, bonde på Beitohaugen. | :7.Ola, bonde på Beitohaugen. | ||
8.Ivar, sjersant og chef for Trondheims helseråd, g. m. AslaugBiset frå Elverum. | :8.Ivar, sjersant og chef for Trondheims helseråd, g. m. AslaugBiset frå Elverum. | ||
9.Marit. | :9.Marit. | ||
10.Knut, agronom. | :10.Knut, agronom. | ||
Når det har gått så godt på Beitohaugen både med gardsbruket og med den store huslyden, lyt den dugande kona, Sidsel, ha brorluten av skuldi for det. Båe «tøygde reimi» så langt dei kunne, så alle borni skulle få det godt og bli til noko i livet. Det er berre folk med god oppdrift i, som gjer det så.<br /> | Når det har gått så godt på Beitohaugen både med gardsbruket og med den store huslyden, lyt den dugande kona, Sidsel, ha brorluten av skuldi for det. Båe «tøygde reimi» så langt dei kunne, så alle borni skulle få det godt og bli til noko i livet. Det er berre folk med god oppdrift i, som gjer det så.<br /> | ||
[[Fil:Nils Beitohaugen.jpg|Nils Beitohaugen og huslyden hans: (framom f.v) Ivar. Nils. Knut. Ola. Sidsel. Marit. (Bak f.v) Kari. Ingebjørg, Engebret. Marit. Anna. (Nils vantar). |thumb]] | |||
=== Død og ettermæle. === | |||
Nils Beitohaugen vart ingen gamal mann. Ein vår med han dreiv og smidde, bar det så vanheppeleg til at det datt eit raud-gløtt jarnstykke ned i eine skoen hans. Det brende seg inn i kjøtet på foten, før han fekk det opp att. I dette såret sette det seg ugjerd, og nokre år etter vart dette banen hans. Han døydde på [[Rikshospitalet]] i [[Oslo]] 20. juli [[1927]].<br /> | |||
Nils Beitohaugen vart ingen gamal mann. Ein vår med han dreiv og smidde, bar det så vanheppeleg til at det datt eit raud-gløtt jarnstykke ned i eine skoen hans. Det brende seg inn i kjøtet på foten, før han fekk det opp att. I dette såret sette det seg ugjerd, og nokre år etter vart dette banen hans. Han døydde på Rikshospitalet i Oslo 20. juli 1927.<br /> | |||
Det var ein stor saknadsdaude. Beitohaugen hadde då vunne seg eit namn som ein av dei aller fremste bygdespelmenn i landet vårt. Dei siste 10 år hadde han aldri spelt i leik og lag. Han mislikte det ståket og livet som fylgjer med slik speling. Men heime spelte han mykje, og når det kom nokon inn og bad han spela, tok han alltid opp fela og let eit par låttar. Det gav dei eit minne som dei ikkje så lett gløymde. | Det var ein stor saknadsdaude. Beitohaugen hadde då vunne seg eit namn som ein av dei aller fremste bygdespelmenn i landet vårt. Dei siste 10 år hadde han aldri spelt i leik og lag. Han mislikte det ståket og livet som fylgjer med slik speling. Men heime spelte han mykje, og når det kom nokon inn og bad han spela, tok han alltid opp fela og let eit par låttar. Det gav dei eit minne som dei ikkje så lett gløymde. | ||
| Linje 150: | Linje 147: | ||
<br /> | <br /> | ||
Es. Les meir om Beitohaugen i dette tidsskrift 15. årg. 1937 i artiklar av Olav Moe og A. O. Øyo! Ds. | Es. Les meir om Beitohaugen i dette tidsskrift 15. årg. 1937 i artiklar av Olav Moe og A. O. Øyo! Ds. | ||
[[Kategori:Felespillere]] | |||
[[Kategori:Folkemusikere]] | |||
[[Kategori:Valdres]] | |||
{{nn}} | |||