44
redigeringer
ingen redigeringsforklaring
Ingen redigeringsforklaring |
Ingen redigeringsforklaring |
||
| Linje 13: | Linje 13: | ||
==Brithe Lillehei (1860-1907)== | ==Brithe Lillehei (1860-1907)== | ||
[[Bilde:Familien Lilleheie Minnesota 1898.jpg|Det siste biletet som vart teke av Lilleheie-familien, der alle familiemedlemmane var samla. Bak frå venstre: Brithe, Aksel, Ingebrigt sr., Torger, Ole, Lars, Ingebrigt jr., Jens, faren Lars, Clarence, mora Ingeborg, Elmer og kona til Jens, Paluda. Fotografiet er teke i Luverne, | [[Bilde:Familien Lilleheie Minnesota 1898.jpg|Det siste biletet som vart teke av Lilleheie-familien, der alle familiemedlemmane var samla. Bak frå venstre: Brithe, Aksel, Ingebrigt sr., Torger, Ole, Lars, Ingebrigt jr., Jens, faren Lars, Clarence, mora Ingeborg, Elmer og kona til Jens, Paluda. Fotografiet er teke i Luverne, Minnesota 1898. Kopiert frå boka "Mindernes bok, 1939.|thumb]]Brithe (Brita) hadde det same religiøse draget som mora, men var nok meir stillfarande og audmjuk. Ei "stille og meget beskjeden sjæl," skriv Lars i minneskriftet etter mora. Det var alltid dei andre og dei andre sine interesser som hadde mest å seia for henne. Ho var den einaste jenta i syskenflokken på ni. Og ho var eldst, den førstefødde - to år eldre enn nestemann, Ingebrigt. | ||
Saman med mora levde ho for familien. Brithe og mora tykkjest ha stått på god fot med kvarandre. Mang ei natt sat Brithe oppe for å gjera i stand tøy og anna til ein av brørne som skulle reisa ut, ho sende jamvel med dei gåver. Ho tolte ikkje å sjå at brørne var dårlegare utrusta enn dei andre unge mennene i bygda. Såleis vart brørne meir og meir det som fylte tilværet for henne. Og når dei drog frå heimen gret ho mange bitre tårer for dei, fortel Lars. Saknet var sårt - og stort. Særleg på stormfulle netter kunne ho liggja vaken til langt på natt medan ho bad om at det måtte gå dei vel. | Saman med mora levde ho for familien. Brithe og mora tykkjest ha stått på god fot med kvarandre. Mang ei natt sat Brithe oppe for å gjera i stand tøy og anna til ein av brørne som skulle reisa ut, ho sende jamvel med dei gåver. Ho tolte ikkje å sjå at brørne var dårlegare utrusta enn dei andre unge mennene i bygda. Såleis vart brørne meir og meir det som fylte tilværet for henne. Og når dei drog frå heimen gret ho mange bitre tårer for dei, fortel Lars. Saknet var sårt - og stort. Særleg på stormfulle netter kunne ho liggja vaken til langt på natt medan ho bad om at det måtte gå dei vel. | ||