Steinbukken

Steinbukken eller Stubbrytaren har lang tradisjon som eit allsidig reiskap i landbruket. Før traktoren og dei dieselhydrauliske gravemaskinene gjorde sitt inntog i dyrkingsarbeidet, var det steinbukken som vart nytta til mange tunge løft. Den som er oppvaksen på gard og fødd før 1950-60 åra er denne reiskapen vel kjend. Snakkar ein med yngre folk så er det lite kjennskap til steinbukken. Difor denne artikkelen.

Oppbygging, enkel forklaring

Som alle reiskap har nok også steinbukken over tid vorte forbetra, sjølv om han endå er nokså enkel. Slik han er på bilda som ilustrerar dette stykkjet er der i tillegg til innskoren talje også ei tannhjulsutveksling på mellom fire og fem gonger. To plankar montert saman i toppen, og med eit tverstykke nede slik at det dannar ein trekant, er hovudddelen på steinbukken. I dette distriktet vert denne delen kalla kongen. I toppen var festepunkt for dei to beina, og ein bøyel til toppblokka i taljen. Spelet med utveksling var montert på hovuddelen. Der høyrer med ein stoppar for å låsa spelet, og eit lås for utvekslinga når den er innkobla.

Bruk

Når steinbukken var oppreist flytte ein han ved skiftevis å flytte bein og kong. Skulle ein få slings rundt store jordfaste steinar, måtte ein stundom grava langs steinen for å finna hald. Ein annan måte var å bruka laushakar å setja inn i hakk på steinen, eller å slå eit hakk for feste. Fekk ein eit godt tak å lyfte etter kunne ein kanskje spare seg noko graving rundt steinen. På førehand hadde ein lagt klar nokre lesingar, høveleg store steinar, til å legga under etter kvart som ein fekk lyfta steinen. For transportera steinen ut av stykket ein dyrka var det hest og steinslede som var alternativet. Med steinbukken lyfte ein vel så store steinar som ein greidde å køyre ut. Var steinen større måtte han skytast. Røter og stubbar som også skulle ut av jorda fekk same handsaming. Derfor er også namna steinbukk og stubbrytar brukt om einannan.