Byråkrater, checkuser, editaccount, Grensesnittadministratorer, staff, Sidefjernere, Administratorer
30 620
redigeringer
kat
m ({{nn}}) |
(kat) |
||
| (Én mellomliggende versjon av en annen bruker er ikke vist) | |||
| Linje 17: | Linje 17: | ||
== Nedlegging == | == Nedlegging == | ||
Industrilaget var i mange år eit reint møbelprodusentlag, og det var difor særleg tiltak av verdi for møbelprodusentane som vart lanserte. I 1955 tok Jens E. Ekornes opp tanken om å skipe eit felles innkjøpslag for den lokale møbelindustrien. Same året byrja sentrale personar i Sykkylven Industrilag arbeidet med å skipe ein eksportorganisasjon, mellom dei var [[L.K. Hjelle]] og [[Hj. Brunstad]]. Snart kom det fram at medlemmer i industrilaget arbeidde med eigne initiativ når det gjaldt innkjøps- og eksportlag. Det som vart sett på som illojal framferd var hovudsaka på det ekstraordinære lagsmøtet i januar 1956. Her gjekk m.a. L.K. Hjelle skarpt i rette med dei som hadde vore med å skipe det nye eksportlaget, [[Westnofa]]. Striden resulterte i at tre av medlemmene melde seg ut av industrilaget, mellom dei var [[Fridtjof Fredriksen]], dåverande formann [[Asbjørn Fredriksen snr.]] og Jens E. Ekornes. Etter dette fann dei gjenverande det lite føremålstenleg å halde oppe drifta, og på møtet vart det vedteke å leggje ned laget. | Industrilaget var i mange år eit reint møbelprodusentlag, og det var difor særleg tiltak av verdi for møbelprodusentane som vart lanserte. I 1955 tok Jens E. Ekornes opp tanken om å skipe eit felles innkjøpslag for den lokale møbelindustrien. Same året byrja sentrale personar i Sykkylven Industrilag arbeidet med å skipe ein eksportorganisasjon, mellom dei var [[L.K. Hjelle]] og [[Hj. Brunstad]]. Snart kom det fram at medlemmer i industrilaget arbeidde med eigne initiativ når det gjaldt innkjøps- og eksportlag. Det som vart sett på som illojal framferd var hovudsaka på det ekstraordinære lagsmøtet i januar 1956. Her gjekk m.a. L.K. Hjelle skarpt i rette med dei som hadde vore med å skipe det nye eksportlaget, [[Westnofa]]. Striden resulterte i at tre av medlemmene melde seg ut av industrilaget, mellom dei var [[Fridtjof Fredriksen (f. 1903)|Fridtjof Fredriksen]], dåverande formann [[Asbjørn Fredriksen snr.]] og Jens E. Ekornes. Etter dette fann dei gjenverande det lite føremålstenleg å halde oppe drifta, og på møtet vart det vedteke å leggje ned laget. | ||
== Samarbeid == | == Samarbeid == | ||
| Linje 32: | Linje 32: | ||
I 1960-åra synest det som om konflikten med jordverninteressene hadde blitt mildare. På [[Vik]] vart det lagt til rette for industriutbygging på tidlegare jorbuksareal. På denne tida var industriarbeid for dei fleste sykkylvingar hovudsysselsetjinga. Det gjaldt også for dei som framleis dreiv gard. [[Arnold Weiberg-Aurdal]], som var senterpartiordførar i Sykkylven frå 1964, var ofte gjest på industrilagsmøte eller på sammøte mellom kommunen og industrien. Då Weiberg-Aurdal i 1969 vart stortingsrepresentant, og frå 1973 leiar i samferdslekomiteen, hadde dei lokale industrileiarane fått ein sentral talsmann for sine samferdslepolitiske interesser. Realiseringa av heilårsvegen over Strynefjellet engasjerte Weiberg-Aurdal seg sterkt i. | I 1960-åra synest det som om konflikten med jordverninteressene hadde blitt mildare. På [[Vik]] vart det lagt til rette for industriutbygging på tidlegare jorbuksareal. På denne tida var industriarbeid for dei fleste sykkylvingar hovudsysselsetjinga. Det gjaldt også for dei som framleis dreiv gard. [[Arnold Weiberg-Aurdal]], som var senterpartiordførar i Sykkylven frå 1964, var ofte gjest på industrilagsmøte eller på sammøte mellom kommunen og industrien. Då Weiberg-Aurdal i 1969 vart stortingsrepresentant, og frå 1973 leiar i samferdslekomiteen, hadde dei lokale industrileiarane fått ein sentral talsmann for sine samferdslepolitiske interesser. Realiseringa av heilårsvegen over Strynefjellet engasjerte Weiberg-Aurdal seg sterkt i. | ||
== Hotell og helse == | == Hotell og helse == | ||
Det var ikkje før tidleg i syttiåra at kvinnene kom inn for fullt som arbeidskraft i den lokale industrien. At dei då fekk sleppe til har samanheng både med ei viss omlegging av industriproduksjonen, med meir saumarbeid i møbelindustrien t.d., med eit skifte i synet på kvinna si samfunnsmessige rolle og med auka krav til kjøpekraft i det moderne forbrukarsamfunnet. Dette viktige tidsskiftet for kvinnene registrerte også mennene i Sykkylven Industrilag. På eit møte i laget i 1973 vart det peikt på at ein kunne frigjere ein del kvinneleg arbeidskraft ved å opprette det som då vart kalla dagheimar for born, noko som kommunen la planar for. Nokre av dei frammøtte var usikre på kva slike tiltak kunne føre til. Eit medlem sa at det var størst problem med borna der begge foreldra var borte frå arbeid. Han meinte at det gamle bondesamfunnet, der kvinna var ankerfestet i heimen, var den beste modellen. Det var på denne tida i gang eit generasjonsskiftet i industrilaget. [[Jens Petter Ekornes]], [[Lidvard Lillebøe]] og [[Jarle Hjelle]] var mellom dei som avløyste grunnleggargenerasjonen. Kanskje var det dette generasjonsskiftet som førte til at industrilaget på denne tida også byrja å diskutere det som fanst utanfor fabrikkveggane og den industrielle infrastrukturen. På eit møte i 1972 vart det peikt på at kommunen gjorde for lite for å skape tiltak utanom arbeidstida, slikt som kunne føre til auka trivsel for arbeidarane. Andre tiltak eit meir utolmodig industrilag lanserte tidleg på 70-tallet var kommunal industrikonsulent, nytt turisthotell, ny djupvasskai og godsterminal. Kai og terminal er komen på plass, næringskonsulent og næringsutviklingskontor har det også blitt råd med, men eit nytt turisthotell har industrileiarane i Sykkylven ikkje greidd å samle seg om. | Det var ikkje før tidleg i syttiåra at kvinnene kom inn for fullt som arbeidskraft i den lokale industrien. At dei då fekk sleppe til har samanheng både med ei viss omlegging av industriproduksjonen, med meir saumarbeid i møbelindustrien t.d., med eit skifte i synet på kvinna si samfunnsmessige rolle og med auka krav til kjøpekraft i det moderne forbrukarsamfunnet. Dette viktige tidsskiftet for kvinnene registrerte også mennene i Sykkylven Industrilag. På eit møte i laget i 1973 vart det peikt på at ein kunne frigjere ein del kvinneleg arbeidskraft ved å opprette det som då vart kalla dagheimar for born, noko som kommunen la planar for. Nokre av dei frammøtte var usikre på kva slike tiltak kunne føre til. Eit medlem sa at det var størst problem med borna der begge foreldra var borte frå arbeid. Han meinte at det gamle bondesamfunnet, der kvinna var ankerfestet i heimen, var den beste modellen. Det var på denne tida i gang eit generasjonsskiftet i industrilaget. [[Jens Petter Ekornes]], [[Lidvard Lillebøe]] og [[Jarle Hjelle]] var mellom dei som avløyste grunnleggargenerasjonen. Kanskje var det dette generasjonsskiftet som førte til at industrilaget på denne tida også byrja å diskutere det som fanst utanfor fabrikkveggane og den industrielle infrastrukturen. På eit møte i 1972 vart det peikt på at kommunen gjorde for lite for å skape tiltak utanom arbeidstida, slikt som kunne føre til auka trivsel for arbeidarane. Andre tiltak eit meir utolmodig industrilag lanserte tidleg på 70-tallet var kommunal industrikonsulent, nytt turisthotell, ny djupvasskai og godsterminal. Kai og terminal er komen på plass, næringskonsulent og næringsutviklingskontor har det også blitt råd med, men eit nytt turisthotell har industrileiarane i Sykkylven ikkje greidd å samle seg om. | ||
| Linje 59: | Linje 57: | ||
* Sykkylvsbladet. | * Sykkylvsbladet. | ||
*{{Høidal 1990}} | *{{Høidal 1990}} | ||
[[Kategori:Næringsorganisasjoner]] | |||
[[Kategori:Sykkylven leksikon]] | [[Kategori:Sykkylven leksikon]] | ||
[[Kategori:Sykkylven kommune]] | [[Kategori:Sykkylven kommune]] | ||
{{nn}} | {{nn}} | ||