Bedehus i Evje og Hornnes: Forskjell mellom sideversjoner

Snaut nokon stad på [[Agder]] stod haugerørsla så sterkt som i [[Evje]] og [[Hornnes]]. Fleire av dei beste kvinner og menn på båe sider av [[Otra]] kom med i den fyrste lekmannsrørsla i landet vårt. Etter kvart vart nok haugerørsla sterkare knytta til kyrkja og samarbeidet med prestane. Eit uttrykk for det, er at det på Agder vart skipa ikkje så få menighetsforeiningar. Målsetting til desse foreiningane var å samle alt arbeid for ytre- og indre misjon under ein hatt og vere ein god medspelar til prestane. Dei må ikkje forvekslast med sokneråda (menighetsrådene), for lov om sokneråd fekk me fyrst i 1920.

Dei såkalla folkevekkingane som sette eit sterkt preg på det religiøse livet frå 1880-åra og til ei tid etter århundreskiftet, stod meir fritt i høve til den offisielle kyrkja. Det er tilfelle om me ser landet under eitt, og eg meiner at så var også tilfelle i [[Evje]] og [[Hornnes]]. Forholdet mellom den gamle lekmannsrørsla og nyare vekkingsrørsler, kunne stundom vere nokså kjølig. Til dømes kunne forholdet mellom det unge, radikale [[Kinamisjonsforbundet]] og «gamlemisjonen» på lokalplanet vere mindre godt. [[Oscar Handeland]] skriv om [[Stina Fennefoss]], som hadde ein slik eineståande posisjon i Hornnes, at «ho var lite glad i Kinaforbundet då det blei kjent der i bygdene. Misjonsselskapet og indremisjonen åtte hugen hennar heilt og fullt».<ref>Handeland 1948: 389</ref>