Kjeldearkiv:1887-02-27 Brev frå Prestgard til Kleiven: Forskjell mellom sideversjoner

Ikkje fordi du har tilgode ein einaste tøddel, skal eg tru; men du skal hava ein “ærbødigst rapport” Kusser no – berre eit eikstranumer forstår du: Åsmundstad’n, alle dei andre normenn so nær som Ponten og 14–15 andre strauk åt Dons igjår på gjesting. Eg var ikkje boden eg stympern, og det var no lukka au, når eg glyttar i pungen fins det Gud hjelpe meg ikkje meire held ein 5øyring og ein brokknap, og det er ikkje til å koma ut av hytta med måta. Å jau, det ser ut med finansom mine att no. Pungen tom og skuldug kvar ein skrott, eg ser, so eg lyt til gå på kne, kor eg fer for å beda um godt vedr, endå det står no ikkje so vel til med brokkneet mit held. – Ja då no eg og Ponten var eine heime, skulde me ut og spankulera. Gjekk so utover dammen og pratad um raudlivad gjentor, sætrar, granbarlugt og rumme, og meire slikt; jau biska deg! som me var midt i himmerik der heime, knakad det i isen og pjonk! der sokk eg [...] ned i tjønni noko meir held til kness. Og eg baskad og baukad og fiktad og famlad, so eg miste både huva og pipa på sluten og kom endeleg iland som ein gamal tafsute løynnvott. Men Ponten log, han beistet, so det berre klukkad i honom. No har eg då fåt skiftat ham og turkat meg uppatt. Hellest var det ikkje berre dette, rapporten skulde melda: Det er so framifrå rart i desse dagom. Eg veit ikkje skikkeleg, anten eg skal banna held velsigna; gjera både slagi kan eg held ikkje på ein ruff. Fyrst den ljose sida: Ja når eg kjem i det hyrna, kan eg ikkje annat held syngja sei-rullirei-ram-tiraro! for det er morske ting, kor det flaskar seg for meg, gjerer det. For det fyrste fekk eg heil fri undervisning til vintrast, og for det andre, har eg fåt ein rektig god sumarplass nede på Als midt imot Dybbøl.<ref>Sjå note 99.</ref> Der skal eg få 100 kr i løn for 5 mdr. frå 1ste mai til 1ste oktober. So fær eg med det sama læra å kjenna kor det baskast derausen sunanfor dei svarte og kvite pælarne. Neibbe drøymde eg ikkje um, det skulde laga seg so grepa det eg spann ihop hin kvelden. – So den svarte sida: Det er ei stygg smitsam sjuke komen på skulen, kalla gastriskfeber, som har gjort nokot til uppstus. 9–10 er vortet liggjande og bland deim ogso ein landsmann – ein trønder<ref>Johannes Bragstad eller Marius Gevik.</ref>. Igjår vart telegrafert åt Kolding etter ei sjukpassarkjering, som kom på timen. Heile den fløygen der me hadde bustad, skulde rymmast og lagast um til sjukhus. Kor skulde so me få hysa likamet vårt. Ja det hjelpte korkje bøn held nåde. Ei gamal kjering kom med vatn og fille skulde rydja romet og renska. Me krokarne laut draga liberiet vårt ned i garden, etter alt var pakkat ihop. Drog me so kvar si leid byen rundt og sporde etter hus; men nei takk! ikkje so myket som ei tom kasse var tilovers til å krjupa inn i. Det såg no [...] so hymsje ut, men forsyne meg! laut eg ikkje likavel lægja åt Åsmundstad’n. Han var sint og stutt og beit frå seg som ei bikkje i matfatet, sosnart ei “medlidende sjæl” snart attåt ’om. Korleids det no gjekk held ikkje gjekk, endlyktast det likavel so, at me fekk flytja atti den gamle hybelen. Men so laut me dynka både romet og os sjølve for at ikkje sjuka skulde bita på. Å skjit! eg er no ikkje so banga for pesten; men eg er vorten so rupplat og skakat reint av leiken. No har eg ikkje gjort for ein halv skilling på tvo dagar. Denne feberen skal grasera over heile Danmark, segjer folk, men han er av eit mildt slag.