323 355
redigeringer
→Liv
(→Liv: litt Askerhistorie) |
(→Liv) |
||
| Linje 6: | Linje 6: | ||
==Liv== | ==Liv== | ||
Olav Sletto voks opp hjå besteforeldra i Sletto. Han var ein gløgg skulegut, og gode menn i Hol støtta han økonomisk, så han fekk høgre utdanning. I 1902-03 gjekk han på folkehøgskule på [[Voss]] og i 1907 tok han eksamen ved lærarskulen på [[Notodden]]. Der trefte han Karin Bryde, reiardotter frå Sandefjord, som han seinare gifta seg med. Paret slo seg frå fyrst av ned i [[Vollen (Asker)|Vollen]] i [[Asker kommune|Asker]] (1912-1917), der familien Bryde hadde sin landstad. Systera til Olav Sletto teikna eit nytt hus til dei, som fekk namnet [[Vesleheimen (Asker)|Vesleheimen]] | Olav Sletto voks opp hjå besteforeldra i Sletto. Han var ein gløgg skulegut, og gode menn i Hol støtta han økonomisk, så han fekk høgre utdanning. I 1902-03 gjekk han på folkehøgskule på [[Voss]] og i 1907 tok han eksamen ved lærarskulen på [[Notodden]]. Der trefte han Karin Bryde, reiardotter frå Sandefjord, som han seinare gifta seg med. Paret slo seg frå fyrst av ned i [[Vollen (Asker)|Vollen]] i [[Asker kommune|Asker]] (1912-1917), der familien Bryde hadde sin landstad. Systera til Olav Sletto teikna eit nytt hus til dei, som fekk namnet [[Vesleheimen (Asker)|Vesleheimen]]. Den hadde adresse til [[G. M. Brydes vei]], som har namn etter Karin Sletto sin bror [[Gottfred Mauritz Bryde]]. Paret fekk fire barn. Tre av dei kom til i Vollen, den fjerde vart født på [[Fiskum]]. Dei fire var: Eva (6.9.1912-7.3.2006), Randi (8.1.1914-17.7.2002), Bjørn (12.3.1915-18.12.1962) og Irene (15.11.1919-31.3.2013). | ||
Sletto-biograf Lars Reinton skriv i "Ei bok om Olav Sletto" (Samlaget 1966) at Olav Sletto var republikanar, målmann og venstremann. Professor Jørn Øyrehagen Sunde føyer til at han også var pasifist. Men framfor alt brann Olav Sletto for folkehøgskulen. Både han og kona, Karin, var truande menneske, men ikkje av det statskyrkjelege slaget. Han blir av dei fleste forstått som grundtvigianar, mens Øyrehagen Sunde meiner han var høgkyrkjeleg. Sletto var ein stor beundrar av Bjørnstjerne Bjørnson, og Goethe var hans store forbilde. Litterært høyrde Sletto til den romantiske tradisjonen. Han var antimodernist og tok avstand frå realismen som litterær retning. Sjølv kalla han seg ideal-realist, i.e. at han skildrar livets realitetar, men på ein ideal måte. Han, som var født utanfor ekteskap, og voks opp i små kår, han som hadde levd realitetane som realistane, ofte med borgarleg bakgrunn, dikta om, han hadde ingen trong til å skrive moteriktig realisme. Han skreiv med godheit - om det gode. Olav Sletto var diktar av kall, og hans mål var å gi lesaren ei oppleving som ga næring til åndeleg vekst. Mennesket - sjæli er alt for meg, sa han i eit intervju i "Den 17de Mai" i 1922. Han var i tekst og tale ein stor forkynnar - og forførar. Talekunstnaren – og forkynnaren Olav var vakker og velkledd. Kona hans, Karin, sytte for det, og han tok seg godt ut på talarstolen. Der trivdes han. Ein som høyrde Olav tale, eller skal vi si forkynne, opplevde det slik: | Sletto-biograf Lars Reinton skriv i "Ei bok om Olav Sletto" (Samlaget 1966) at Olav Sletto var republikanar, målmann og venstremann. Professor Jørn Øyrehagen Sunde føyer til at han også var pasifist. Men framfor alt brann Olav Sletto for folkehøgskulen. Både han og kona, Karin, var truande menneske, men ikkje av det statskyrkjelege slaget. Han blir av dei fleste forstått som grundtvigianar, mens Øyrehagen Sunde meiner han var høgkyrkjeleg. Sletto var ein stor beundrar av Bjørnstjerne Bjørnson, og Goethe var hans store forbilde. Litterært høyrde Sletto til den romantiske tradisjonen. Han var antimodernist og tok avstand frå realismen som litterær retning. Sjølv kalla han seg ideal-realist, i.e. at han skildrar livets realitetar, men på ein ideal måte. Han, som var født utanfor ekteskap, og voks opp i små kår, han som hadde levd realitetane som realistane, ofte med borgarleg bakgrunn, dikta om, han hadde ingen trong til å skrive moteriktig realisme. Han skreiv med godheit - om det gode. Olav Sletto var diktar av kall, og hans mål var å gi lesaren ei oppleving som ga næring til åndeleg vekst. Mennesket - sjæli er alt for meg, sa han i eit intervju i "Den 17de Mai" i 1922. Han var i tekst og tale ein stor forkynnar - og forførar. Talekunstnaren – og forkynnaren Olav var vakker og velkledd. Kona hans, Karin, sytte for det, og han tok seg godt ut på talarstolen. Der trivdes han. Ein som høyrde Olav tale, eller skal vi si forkynne, opplevde det slik: | ||