Skribenter
95 533
redigeringer
→Forføraren Olav Sletto
| Linje 36: | Linje 36: | ||
Som Sletto forførte sitt publikum og sine studentar, forførte han også Karin Bryde. Dette går fram av breva mellom Olav og Karin frå 1911. Heilt tidleg i denne brennheite kjærleikskorrespondansen skreiv Karin at han måtte ikkje skrive henne «alle disse vakre ordene til», for han kjende henne ikkje, og kanskje var ho ikkje den han trudde. Han drøymte om ei som skulle vera dronning i [hans] heim, mor for han sjøl [møte hans store morssakn] og mor for felles barna. Ho skulle fylle det store tomrommet av einsemd han kjende inni seg. Det var høge forventningar. Og Karin var redd for at ho ikkje var den som kunne fylle rollen som hans hustru - slik han forventa. Olav høyrde ikkje på det øyra. Hans mål var å vinne prinsessa i tårnet på [[Brydeslottet|Kathrineborg]] i Sandefjord, den storslåtte barndomsheimen til Karin Bryde. Han bygde henne opp med psykologisk kløkt. Han tok henne med ord. 27.7.1911 gifta dei seg - i det dulde. I 52 år held dei saman. Om attråa var vond vende i unge dagar, var kvardagen sers krevjande for Olav og Karin. Det går fram av dei mange hundre breva dei veksla i sitt samliv. Desse er transkriberte av Eva Almhjell. | Som Sletto forførte sitt publikum og sine studentar, forførte han også Karin Bryde. Dette går fram av breva mellom Olav og Karin frå 1911. Heilt tidleg i denne brennheite kjærleikskorrespondansen skreiv Karin at han måtte ikkje skrive henne «alle disse vakre ordene til», for han kjende henne ikkje, og kanskje var ho ikkje den han trudde. Han drøymte om ei som skulle vera dronning i [hans] heim, mor for han sjøl [møte hans store morssakn] og mor for felles barna. Ho skulle fylle det store tomrommet av einsemd han kjende inni seg. Det var høge forventningar. Og Karin var redd for at ho ikkje var den som kunne fylle rollen som hans hustru - slik han forventa. Olav høyrde ikkje på det øyra. Hans mål var å vinne prinsessa i tårnet på [[Brydeslottet|Kathrineborg]] i Sandefjord, den storslåtte barndomsheimen til Karin Bryde. Han bygde henne opp med psykologisk kløkt. Han tok henne med ord. 27.7.1911 gifta dei seg - i det dulde. I 52 år held dei saman. Om attråa var vond vende i unge dagar, var kvardagen sers krevjande for Olav og Karin. Det går fram av dei mange hundre breva dei veksla i sitt samliv. Desse er transkriberte av Eva Almhjell. | ||
Olav og Karin Sletto, var truande menneske, men ikkje av det statskyrkjelege slaget. Sletto blir av dei fleste forstått som grundtvigianar, mens Øyrehagen Sunde meiner han var høgkyrkjeleg. Litterært høyrde Sletto til den romantiske tradisjonen. Han var antimodernist og tok avstand frå realismen som litterær retning. Sjøl kalla han seg ideal-realist, i.e. at han skildrar livets realitetar, men på ein ideal måte. Han, som var født utanfor ekteskap, og voks opp i små kår, han som hadde levd realitetane som realistane, ofte med borgarleg bakgrunn, dikta om, han hadde ingen trong til å skrive moteriktig realisme. Han skildra bygd og bygdefolk med godheit. På grensa til det idylliske. Hjå hans fanst ingen duunske bygdedyr. Olav Sletto var diktar av kall, ein klassisist. Hans mål var å gi lesaren ei oppleving som ga næring til åndeleg vekst. "Mennesket - sjæli er alt for meg", sa han i eit intervju i "Den 17de Mai" i 1922. Sletto vart ramma av slag i 1941, og frå 1944 fekk han invalidepensjon. | Olav og Karin Sletto, var truande menneske, men ikkje av det statskyrkjelege slaget. Sletto blir av dei fleste forstått som [[Grundtvigianisme|grundtvigianar]], mens Øyrehagen Sunde meiner han var høgkyrkjeleg. Litterært høyrde Sletto til den romantiske tradisjonen. Han var antimodernist og tok avstand frå realismen som litterær retning. Sjøl kalla han seg ideal-realist, i.e. at han skildrar livets realitetar, men på ein ideal måte. Han, som var født utanfor ekteskap, og voks opp i små kår, han som hadde levd realitetane som realistane, ofte med borgarleg bakgrunn, dikta om, han hadde ingen trong til å skrive moteriktig realisme. Han skildra bygd og bygdefolk med godheit. På grensa til det idylliske. Hjå hans fanst ingen duunske bygdedyr. Olav Sletto var diktar av kall, ein klassisist. Hans mål var å gi lesaren ei oppleving som ga næring til åndeleg vekst. "Mennesket - sjæli er alt for meg", sa han i eit intervju i "Den 17de Mai" i 1922. Sletto vart ramma av slag i 1941, og frå 1944 fekk han invalidepensjon. | ||
I 1946 flytta Olav og Karin Sletto inn i mor Anne sitt hus på [[Geilo]], Hol i Hallingdal. Der trivdes Olav. For Karin var det mindre trivnad å finne i stasjonsbyen Geilo. | I 1946 flytta Olav og Karin Sletto inn i mor Anne sitt hus på [[Geilo]], Hol i Hallingdal. Der trivdes Olav. For Karin var det mindre trivnad å finne i stasjonsbyen Geilo. | ||