Skribenter
95 081
redigeringer
→Folkehøgskuletida
Ingen redigeringsforklaring |
|||
| Linje 43: | Linje 43: | ||
==Folkehøgskuletida== | ==Folkehøgskuletida== | ||
{{thumb|Vonheim.jpg|[[Vonheim folkehøgskule]] opna i 1875, og fem år seinare kom Synnøve Riste dit som elev.|Ukjend}} | |||
{{thumb|Vonheim.jpg|Vonheim folkehøgskule opna i 1875, og fem år seinare kom Synnøve Riste dit som elev.|Ukjend}} | |||
I tida på Vonheim sleit ho med å ta inn over seg alt det nye. Ikkje minst tenkte ho over om ho skulle gifte seg. Å vere gift med Per Riste ville gje ho tilgang til lærdom og bøker, men samstundes var det å vere mor og husmor noko som tar mykje av tida. Christopher Bruun løyste problemet for ho, men ikkje slik han hadde tenkt seg. Han forklara ''Arne'' av [[Bjørnstjerne Bjørnson]], og meinte at det var ein feil at boka sluttar med at Arne vart gift. For mannen skal kjempe vidare, mendan kvinna skal leggje til rette for han, og ikkje hindre han på hans veg. Men Synnøve ville kjempe sjølv, ho skreiv til Per at «det er nesten so eg trur eg må vera ein gut, eller rettare sagt ynsker det».<ref>Sitert i ''Synnøve Riste'' 1995: 15.</ref> Bruun hadde provosert ho til å sette ord på sine eigne kjensler. Ho lengta etter familie og heim, men like mykje lengta ho etter å ta del i kampen. Ho ville vere på Vonheim til hausten, og så reise rett til Danmark. Då ho skreiv til Per og fortalde det vart han redd for at ho angra på trulovinga. Men han forstod ho òg, i eit brev der han fortel om frykta, seier han og at det smertar han at ho som er skapt til noko stort berre skal verta kona hans. Synnøve svare direkte, og fortalde at ho var dradd mellom den tradisjonelle kvinnerolla og tankane om om frigjere seg. Ho trengde meir tid, trengde å gå på skule. | I tida på Vonheim sleit ho med å ta inn over seg alt det nye. Ikkje minst tenkte ho over om ho skulle gifte seg. Å vere gift med Per Riste ville gje ho tilgang til lærdom og bøker, men samstundes var det å vere mor og husmor noko som tar mykje av tida. Christopher Bruun løyste problemet for ho, men ikkje slik han hadde tenkt seg. Han forklara ''Arne'' av [[Bjørnstjerne Bjørnson]], og meinte at det var ein feil at boka sluttar med at Arne vart gift. For mannen skal kjempe vidare, mendan kvinna skal leggje til rette for han, og ikkje hindre han på hans veg. Men Synnøve ville kjempe sjølv, ho skreiv til Per at «det er nesten so eg trur eg må vera ein gut, eller rettare sagt ynsker det».<ref>Sitert i ''Synnøve Riste'' 1995: 15.</ref> Bruun hadde provosert ho til å sette ord på sine eigne kjensler. Ho lengta etter familie og heim, men like mykje lengta ho etter å ta del i kampen. Ho ville vere på Vonheim til hausten, og så reise rett til Danmark. Då ho skreiv til Per og fortalde det vart han redd for at ho angra på trulovinga. Men han forstod ho òg, i eit brev der han fortel om frykta, seier han og at det smertar han at ho som er skapt til noko stort berre skal verta kona hans. Synnøve svare direkte, og fortalde at ho var dradd mellom den tradisjonelle kvinnerolla og tankane om om frigjere seg. Ho trengde meir tid, trengde å gå på skule. | ||