Skribenter
95 088
redigeringer
Wollert Konow (SB): Forskjell mellom sideversjoner
Hopp til navigering
Hopp til søk
ingen redigeringsforklaring
Ingen redigeringsforklaring |
Ingen redigeringsforklaring |
||
| (Én mellomliggende revisjon av samme bruker vises ikke) | |||
| Linje 1: | Linje 1: | ||
{{thumb|Wollert Konow SB 01.jpg|Wollert Konow i 1910-åra.|Ukjend / Oslo museum}} | {{thumb|Wollert Konow SB 01.jpg|Wollert Konow i 1910-åra.|Ukjend / Oslo museum}} | ||
'''[[Wollert Konow (SB)|Wollert Konow]]''' (fødd [[16. august]] [[1845]] i [[Fana kommune|Fana]], død [[15. mars]] [[1924]] same staden) var [[Venstre]]leiar, stortingspresident og | '''[[Wollert Konow (SB)|Wollert Konow]]''' (fødd [[16. august]] [[1845]] i [[Fana kommune|Fana]], død [[15. mars]] [[1924]] same staden) var [[Venstre]]leiar, [[stortingspresident]] og [[statsminister]], brukseigar og lokalpolitikar. Han nemnast ofte som Wollert Konow (SB), der SB står for [[Søndre Bergenhus amt|Søndre Bergenhus]], amtet han kom ifrå. Dette gjer ein for å skilje han frå fetteren [[Wollert Konow (H)]] (1847–1932), som har ein H for [[Hedemarkens amt]] etter namnet sitt. | ||
==Slekt og familie== | ==Slekt og familie== | ||
| Linje 21: | Linje 21: | ||
I 1891 kom det tilbod frå [[Johannes Steen]] om ein statsrådpost, men Konow takka nei. I 1895 sa han ja til å vere med i den norsk-svenske unionskomiteen, og i 1897 sto han på ny til val til Stortinget. I 1899 vart han odelstingspresident att, men det siste året i perioden søkte han velferdspermisjon. Den nye Venstre, med mellom anna sterk vektlegging av sosiale reformer, passa ikkje Konow. Fram mot 1905 plasserte han seg i [[Christian Michelsen]] sin liberale samling. Då Venstre enno ein gong vart splitta i 1908 vart Konow frontfigur for [[Frisinna Venstre]], og i 1909 vart han vald inn på Stortinget for det partiet. Året etter skipa [[Høgre]] og Frisinna Venstre regjering saman, og Konow vart etter påtrykk frå Christian Michelsen statsminister. | I 1891 kom det tilbod frå [[Johannes Steen]] om ein statsrådpost, men Konow takka nei. I 1895 sa han ja til å vere med i den norsk-svenske unionskomiteen, og i 1897 sto han på ny til val til Stortinget. I 1899 vart han odelstingspresident att, men det siste året i perioden søkte han velferdspermisjon. Den nye Venstre, med mellom anna sterk vektlegging av sosiale reformer, passa ikkje Konow. Fram mot 1905 plasserte han seg i [[Christian Michelsen]] sin liberale samling. Då Venstre enno ein gong vart splitta i 1908 vart Konow frontfigur for [[Frisinna Venstre]], og i 1909 vart han vald inn på Stortinget for det partiet. Året etter skipa [[Høgre]] og Frisinna Venstre regjering saman, og Konow vart etter påtrykk frå Christian Michelsen statsminister. | ||
{{Utdypende artikkel|Wollert Konows regjering}} | |||
Å vere statsminister i denne samlingsregjeringa var ikkje ein enkel oppgåve. Dei hadde eit knapt fleirtal på Stortinget, men med sterke motsetnader i Frisinna Venstre og eit Høgre som pressa på for å få gjennom sin politikk var det nær sagt umogleg å halde regjeringa samla. Høgre vart meir og meir misnøgd med Konow, og i februar 1912 kom regjeringskrisa. Konow hadde då halde ein tale i [[Bondeungdomslaget]], der han snakka om sin kjærleik til målsaka. Høgrefolket vart provosert av dette, og trekte seg ut av regjeringa. Konow måtte raskt gje opp å bygge opp ei regjering ut ifrå berre Frisinna Venstre, og gjekk av. I 1912 stilde han til val, men tapte for Venstre sin kandidat. | Å vere statsminister i denne samlingsregjeringa var ikkje ein enkel oppgåve. Dei hadde eit knapt fleirtal på Stortinget, men med sterke motsetnader i Frisinna Venstre og eit Høgre som pressa på for å få gjennom sin politikk var det nær sagt umogleg å halde regjeringa samla. Høgre vart meir og meir misnøgd med Konow, og i februar 1912 kom regjeringskrisa. Konow hadde då halde ein tale i [[Bondeungdomslaget]], der han snakka om sin kjærleik til målsaka. Høgrefolket vart provosert av dette, og trekte seg ut av regjeringa. Konow måtte raskt gje opp å bygge opp ei regjering ut ifrå berre Frisinna Venstre, og gjekk av. I 1912 stilde han til val, men tapte for Venstre sin kandidat. | ||