Wollert Konow (SB): Forskjell mellom sideversjoner

I 1891 kom det tilbod frå [[Johannes Steen]] om ein statsrådpost, men Konow takka nei. I 1895 sa han ja til å vere med i den norsk-svenske unionskomiteen, og i 1897 sto han på ny til val til Stortinget. I 1899 vart han odelstingspresident att, men det siste året i perioden søkte han velferdspermisjon. Den nye Venstre, med mellom anna sterk vektlegging av sosiale reformer, passa ikkje Konow. Fram mot 1905 plasserte han seg i [[Christian Michelsen]] sin liberale samling. Då Venstre enno ein gong vart splitta i 1908 vart Konow frontfigur for [[Frisinna Venstre]], og i 1909 vart han vald inn på Stortinget for det partiet. Året etter skipa [[Høgre]] og Frisinna Venstre regjering saman, og Konow vart etter påtrykk frå Christian Michelsen statsminister.

Å vere statsminister i denne samlingsregjeringa var ikkje ein enkel oppgåve. Dei hadde eit knapt fleirtal på Stortinget, men med sterke motsetnader i Frisinna Venstre og eit Høgre som pressa på for å få gjennom sin politikk var det nær sagt umogleg å halde regjeringa samla. Høgre vart meir og meir misnøgd med Konow, og i februar 1912 kom regjeringskrisa. Konow hadde då halde ein tale i [[Bondeungdomslaget]], der han snakka om sin kjærleik til målsaka. Høgrefolket vart provosert av dette, og trekte seg ut av regjeringa. Konow måtte raskt gje opp å bygge opp ei regjering ut ifrå berre Frisinna Venstre, og gjekk av. I 1912 stilde han til val, men tapte for Venstre sin kandidat.