Kjeldearkiv:Caroline Thevanathans minne om tsunami 2004

For 20 år siden mistet vi vår kjære mor, Philominamma George, i tsunamien og jeg ønsker å dele våre minner og opplevelser på vegne av min familie, mine søsken og deres familie.

Den tiden da mine foreldre bodde i Norge feiret vi barna og våre barn jul og nyttår sammen med dem.

Caroline Thevanathans minne om tsunami 2004
Kjeldeinformasjon
Type:	Minnefortelling
Forfatter:	Caroline Thevanathan og søsken
Beskrivelse:	Artikkelen er en del av minneinnsamlingen i forbindelse med 20 års minnemarkering for Tsunami 2004 på nettstedet DiasporA Tamil Archives. Minnesamlingen er også en del av satsingsområde Tamilsk historie og kultur på Lokalhistoriewiki.
Viktig:	Denne artikkelen kan kun endres av administratorer. Dersom endringer trengs, vennligst ta dette opp på artikkelens samtaleside eller med en administrator.

Vi ble også invitert til julaften den 24.desember og nyttårsaften 31.desember 2003 for å feire jul sammen med dem. Da fortalte mamma og pappa at de skulle flytte til Tamil Eelam i 2004 og mamma sa at vi skulle feire jul og nyttår hos meg og min familie i fremtiden.

Som mamma ønsket feiret mine søsken og deres familie jul hos meg og min familie 24. desember 2004. Min bror og hans familie var på Sri Lanka i juleferien 2004. Den 24.desember 2004 snakket vi i telefonen med mamma og pappa og vi ønsket hverandre god jul.

26. desember 2004 ringte en venninne av meg på morgenen og fortalte at mange hadde mistet livet i flommen i Thailand. Etter en kort stund ringte en av mine søsken og fortalte meg at mange hadde gått bort i flommen på Sri Lanka og Tamil Eelam. Da visste vi ingenting om at dette dreide seg om en tsunami eller at vi hadde mistet mamma i flodbølgen.

Den tamilske julefesten i Bergen som arrangeres i desember hvert år ble avlyst den dagen. Da vi var i kirken fikk vi nyheten om at mamma, pappa, min bror og hans familie hadde forsvunnet grunnet flommen. Etter dette fikk vi høre ordet ”Tsunami” på radioen og TVen. Det var først da vi skjønte at dette dreide seg om en kjempebølge.

Etter noen timer fikk vi nyheten om at pappa og min bror og hans familie var i live men at mamma ikke hadde blitt funnet enda. Vi trodde at vi ville finne mamma i live. Men jo lengre tid det gikk forstod vi at noe alvorlig hadde skjedd med mamma. Etter 36 timer ble vår kjære mors lik funnet. Den verste katastrofen hadde rammet vår familie.

Mamma dro fra sine barn og barnebarn til Tamil Eelam for å undervise og vise sin kjærlighet for foreldreløse barn på Kantharooban Arivuchcholay, et barnehjem i byen Mullaithivu nordøst på Sri Lanka. Dette barnehjemmet ble administert og vedlikeholdt av våre frihetskjemperne i Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE).

For første gang ble mamma sitt bilde offentliggjort på norsk TV, og det ble bekreftet at hun var den første kvinnelige norsk-tamilske statsborgeren som hadde omkommet i tsunamien. I Sør-Asia omkom det totalt 84 nordmenn i kjempebølgen.

Vi dro alle til Sri Lanka 28. desember 2004 via Colombo og deretter til Puthukudiyiruppu i Mullaithivu hvor mamma og pappa bodde. Grunnet tsunamien oppstod det vansker og forsinkelser under reisen. Da vi kom til grensen ved Tamil Eelam så vi mange steder som hadde blitt rammet av tsunamien. Vi så store ødeleggelser og trær som hadde falt ned på bakken. Vi kjørte forbi mennesker som hadde blitt sterkt preget av tsunamien. Synet av alt dette var forferdelig trist. Men frihetskjemperne Tamiltigrene gjorde en kjempejobb hvor de ryddet store deler av områdene som hadde blitt rammet av tsunamien. Sammen med frivillige og sivile, stod Tamiltigrene sammen og ryddet områder. Mennesker som hadde blitt skadet av kjempebølgen fikk medisinsk hjelp og smittsomme sykdommer ble forhindret ved vaksinering.

Verden så på mens Tamiltigrene tok godt vare på sine folk og de områdene hvor de hadde styresett. Men på andre deler av Sri Lanka var det forsinkelser ved opprydding av områder og ting gikk tregere. På dette tidspunktet var det en kommentator fra BBC som uttalte seg på TV og radio om at Tamiltigrene var i stand til å få sitt eget selvstyrt land. Dette hadde de bevist ved måten de taklet situasjonen på under tsunamien. Det er plikten til ledelsen/regjeringen i et land å vite hvordan de skal beskytte sitt folk under alle omstendigheter. De sivile fikk enda mer tro på Velupillai Prabakaran, lederen for Liberation Tigers of Tamil Eelam.

Da vi kom frem til stedet hvor mamma sitt lik lå i kisten satt pappa ved siden av henne. Han var sterkt preget av sin kone, vår kjære mor sin bortgang. Mamma ble hedret med tittelen patriot (நாட்டுப்பற்றாளர்), som ”elsket sitt land”, av ledelsen i Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE). Hun ble dekket med nasjonalflagget til Tamil Eelam.

Etter begravelsen til mamma fikk vi vite at vi hadde mistet mellom 25 til 30 av våre slektninger, venner og bekjente. Flere som bodde ved sjøen mistet livet (per husholdning). Folk klarte ikke å trøste hverandre grunnet det store tapet av sine nærmeste.

Vi dro til sykehuset for å besøke de som ble skadet av tsunamien. Vi så en mann som hadde mistet sin kone og sine fire barn i kjempebølgen, en kone som hadde mistet sin mann og sine barn og barn som hadde mistet sine foreldre. De fortalte oss om hendelsen rundt tsunamien.

Pappa fortalte oss hendelsen rundt tsunamien og hvordan han og mamma kjempet mot bølgen.

Det er ufattelig å tenke at det har gått 20 år siden. Vi minner mamma og alle som mistet livet i kjempebølgen. Vi tenker også på alle pårørende som har mistet sine kjære i tsunamien.

Tsunamiminner av Caroline Thevanathan på vegne av mine søsken og våres familie.

Skrevet: Bergen, 01.10.2024

• 
• 
• 
• 

சுனாமியின் சில நினைவலைகள்

இருபது வருடங்களின் முன் எங்கள் அன்புத் தாயாரைக் காவுகொண்ட சுனாமி அனர்த்தத்தின்போது, எமது நினைவில் நிற்கும் சம்பவங்களை எனது குடும்பம், எனது சகோதர சகோதரிகளின் குடும்பங்கள் சார்பாக இங்கே பகிர்ந்து கொள்கின்(றோம்)றேன்.

எங்கள் பெற்றோர் நோர்வேயில் வாழ்ந்த காலங்களில், நத்தார், புதுவருட தினங்களில் பிள்ளைகள், பேரப்பிள்ளைகள் எல்லோரும் அவர்களுடன் அவர்கள் வீட்டிலேயே கொண்டாடி மகிழ்ந்தோம். அதேபோன்று 2003ம் ஆண்டு மார்கழி 24ம் திகதியும், 31ந் திகதி இரவும் பெற்றோர் எங்கள் அனைவரையும் அழைத்திருந்தனர்.

2004ம் ஆண்டு சேவையாற்ற தாங்கள் இருவரும் தமிழீழம் செல்லவிருப்பதால், இனி தொடரும் வருடங்களில், எங்கள் சகோதர சகோதரிகளின் குடும்பங்கள் அனைவரும் எனது வீட்டிலேயே நத்தார், புதுவருடத்தைக் கொண்டாட வேண்டுமென தாயார் கூறியிருந்தர்.

அம்மாவின் விருப்பப்படியே 2004ம் ஆண்டு 24ந் திகதி எனது சகோதரிகளின் குடும்பங்கள்; எல்லாரும் எங்கள் வீட்டிலேயே கூடிக் கொண்டாடினோம். எனது தம்பி குடும்பம் மட்டும் 2004 ஆம் ஆண்டு நத்தார் விடுமுறைக்கு தமிழீழம் சென்றிருந்தனர். அன்று காலை எமது பெற்றோர் தொலை பேசியில் நத்தார் வாழ்த்துகளை எங்களுக்குத் தெரிவித்திருந்தனர்.

26ந் திகதி அதிகாலையில் எனது சிநேகிதி ஒருவர், தாய்லாந்தில் வெள்ளப் பெருக்கு ஏற்பட்டு, பலர் இறந்து விட்டதாகக் கூறினார். சிறிது நேரத்தின் பின்னர் எனது தங்கைகளில் ஒருவர் இலங்கையில் தமிழீழப் பகுதி உட்பட பல இடங்கள் பெருவெள்ளத்தால் அழிந்துள்ளதாக தொலைபேசி மூலம் சொன்னார். அப்போது அது ஒரு பெரிய சுனாமி அனர்த்தமாக இருக்குமென்றோ, அது எங்கள் தாயாரையும் காவுகொண்டு விட்டதாகவோ எங்கள் யாருக்கும் தெரியாது.

அன்றைய தினம் பேர்கனில் நடைபெறவிருந்த நத்தார் விழா நிறுத்தப்பட்டது. நாம் ஆலயத்தில் நின்று கொண்டிருந்தபோது தான், எங்கள் பெற்றோர், தம்பி குடும்பம் யாவரும் வெள்ளத்தால் காணாமல் போய்விட்டார்கள் என்றொரு செய்தி முதலில் கிடைத்தது. அதனைத் தொடர்ந்து சுனாமி என்ற சொல் வானொலியிலும், தொலைக்காட்சியிலும் கூறப்பட்டது. அந்தச் சொல்லை அதற்கு முன் நாங்கள் யாரும் அறிந்திருக்கவில்லை. சிறிது மணி நேரங்களின் பின்னர் எங்கள் தந்தையும் தம்பி குடும்பமும் உயிரோடு இருப்பதாக செய்தி கிடைத்தது. ஆனால் அம்மாவை காணவில்லை எனவும், உயிரோடு இருப்பார் என்ற செய்தியும் கிடைத்தது, நாங்களும் நம்பியிருந்தோம். ஆனால் நேரம் செல்லச் செல்ல எந்த நல்ல செய்தியும் கிடைக்காததால் திகைத்து நின்றோம்.

36 மணி நேரத்தின் பின்னர் எங்கள் பாசத் தாயாரின் உயிரற்ற உடல் கண்டு பிடிக்கப்பட்டதாகச் செய்தி கிடைத்தது. நாம் நினைக்காத பெருந்துயரம் நமக்கு நடந்தது.

ஈழத்தில் தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளின் பராமரிப்பில் இயங்கிய காந்தரூபன் அறிவுச்சோலையில் போரினால் பெற்றோரை இழந்த குழந்தைகளுக்கு கல்வியை ஊட்டுவதற்கும், அன்பைக் காட்டுவதற்கும், தன் சொந்தப்பிள்ளைகள், பேரப்பிள்ளைகளை நோர்வேயில் விட்டுவிட்டு தமிழீழம் சென்றவர்தான் எம் தாய். முதன் முதலாக அம்மாவின் புகைப்படம் நோர்வேயிய தொலைக்காட்சிகளில் ஒளிபரப்பப்பட்டு, சுனாமியில் இறந்து விட்டதாக அத்தாட்சிப் படுத்தப்பட்ட முதல், நோர்வேயிய குடியுரிமை கொண்ட தமிழ்ப் பெண் எனக்காண்பிக்கப்பட்டது. தெற்காசியாவில் உண்டான ஆழிப்பேரலை அனர்த்தத்தில் எல்லாமாக 84 நோர்வேயியர்கள் மரணித்தார்கள்.

நாங்கள் எல்லோரும் 28ந் திகதி காலை கொழும்பு சென்றடைந்து, அதன் பின் புதுக்குடியிருப்பு (தமிழீழம்) நோக்கிப் பயணித்தோம். சுனாமியின் பாதிப்பால் சிரமமும், தாமதமும் ஏற்பட்டது. தமிழீழ எல்லையை நாங்கள் வந்தடைந்தபோது, கடலை அண்டிய பல பகுதிகள் சுனாமியால் பாதிக்கப்பட்டிருந்ததைக் கண்டோம். வீடுகள் இடிந்து, மரங்கள் முறிந்து வழிகள் எல்லாம் சீரற்று இருந்தது. வழி ஓரங்களில் நாம் பார்த்த மக்களெல்லாம் கலங்கி நின்றார்கள். அந்தக் காட்சிகள் காண்பதற்கு வேதனையைத் தந்தது. ஆனாலும் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் துரித நேர்த்தியான செயற்பாடுகளால், அந்த இடங்களெல்லாம் பகுதி பகுதியாகத் துப்பரவு செய்யப்பட்டது. பொது மக்களையும், தன்னார்வத் தொண்டர்களையும் ஒன்று திரட்டி இடங்களைத் துப்பரவு செய்து, காயப் பட்டோருக்கு சிறு சிகிச்சை அளித்து தொற்று வியாதிகள் பரவாமல் இருப்பதற்கு தடுப்பூசிகளும் வழங்கப்பட்டது. அன்றைய நாட்களில் அலங்கோலமாக இருந்த இடங்களைச் சீராக்கி இடிபாடுகளுக்கிடையிலிருந்த உடல்களை ஆங்காங்கே வைத்துத் தகனம் செய்து, சுகாதாரத்தைப் பேணி, எஞ்சிய மக்களின் தேவைகளைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்த தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளை, வெளியுலகம் உன்னிப்பாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. இலங்கையில் சுனாமியால் பாதிக்கப்பட்ட மற்றைய இடங்களில் வேலைகள் ஸ்தம்பித்து தாமதித்து போயிருந்தது. தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் கட்டுப்பாட்டிற்குள் இருந்த அத்தனை இடங்களும் சீரமைப்புக்கு உள்ளாகியிருந்தது. அந்த வேளையில் பி.பி.சி அறிவிப்பாளர் ஒருவர் வானொலியிலும், தொலைக் காட்சியிலும் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் தமிழீழத்தை அமைப்பதற்கு மிகவும் தகமை பெற்றவர்கள் என்பதை இந்தச் சுனாமி அனர்த்தம் நிரூபித்தது எனக் கூறியிருந்தார். தனது மக்களை எந்தச் சூழ்நிலையிலும் எப்படிக் காக்க வேண்டும் என்பது ஒரு நாட்டின் தலைமையின் அல்லது தலைவரின் கடமையாகும். அதனால் தான் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் தமிழ் மக்களின் அன்புக்கும், நம்பிக்கைக்கும் உரியவர் என மேலும் தெரிவித்திருந்தார்.

அம்மாவை வைத்திருந்த இடத்திற்கு வந்தபோது எங்கள் தந்தை அம்மாவுக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்தார். சுனாமி அலை அவர்களைப் பிரிக்கும் வரை தன்னருகே சேர்ந்து நின்ற தன் அன்பு மனைவியின், எங்கள் அம்மாவின் இழப்பை அவரால் தாங்க முடியாமல் துயரத்தில் இருந்தார். எமது தாயாரின் இறுதிச் சடங்கின்போது, அவரின் பூதவுடல் தமிழீழத் தேசியக் கொடியால் போர்த்தப்பட்டு, நாட்டுப்பற்றாளர் என தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளால் கௌரவிக்கப்பட்டார்.

அம்மாவின் அடக்கம் முடிந்த பின்னர், எமது நண்பர்கள், உற்றார் உறவினர்கள் என 30 பேர்வரை சுனாமி காவு கொண்டதாக அறிந்தோம். கடலை அண்மித்திருந்த வீடுகளில் ஒருவர் அல்லது பலர் இறந்திருந்தனர். ஒருவருக்கொருவர் ஆறுதல் கூற முடியாது மக்கள் தவித்தனர். காயம் பட்டோரைக் காண வைத்திய சாலை ஒன்றிற்குச் சென்றிருந்தோம் தனது மனைவியையும், நான்கு குழந்தைகளையும் ஒரே நேரத்தில் இழந்த கணவன், பிள்ளைகளையும், கணவனையும் இழந்த மனைவி, பெற்றோரை இழந்த பிள்ளைகள் எனக் கண்ணீருடன் சுனாமி அலை எப்படி உட்புகுந்து எமது உறவுகளைக் காவு கொண்டது என்று எங்களிடம் கூறினார்கள்;. எங்கள் தந்தையும் சுனாமிப் பேரலையால் இருவரும் எப்படிக் கஸ்டப்பட்டுப் போராடினார்கள் எனக் கூறினார்.

20 வருடங்கள் கடந்து விட்டன என எங்களால் நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை. இந்த அனர்த்தத்தில் நாங்கள் இழந்த எங்கள் அம்மாவை நினைவு கூரும் இந்த நாளில், இந்தக் கோர அலையில் சிக்குண்டு மடிந்த அனைத்து மக்களையும் நினைவு கூருகிறோம். அவர்களின் உறவுகளுக்கு என்றும் எங்கள் ஆழ்ந்த அனுதாபங்கள்

அக்கா குடும்பம், தங்கைமார் குடும்பம், தம்பி குடும்பம் மற்றும் எனது குடும்பம் சார்வில்

கரோலின் தேவநாதன்

பேர்கன், 01.10.2024

Se også

• Biografisk artikkel om Philominamma George
• Pugh. C., D. (2005?). En Folkehelt går bort i flodbølgen: Philominammah George: En politisk biografi. PDF fil lagtet i CD. Bergen

Kilde

• "Caroline Thevanathan’s memory of tsunami 2004" ble lagt ut på norsk og tamilsk på nettstedet DiasporA Tamil Archives 19. desember 2024. Besøkt 19. desember 2024.