D/S «Sanct Svithun»
D/S «Sanct Svithun» var eit hurtigruteskip som vart levert til Det Stavangerske Dampskobsselskab (DSB) i 1927, og som grunnstøtte og sokk etter eit britisk flyåtak i 1943, med tap av 47 menneskeliv. Skipet fekk namn etter St. Svithun, som mellom anna er Stavanger sin skytshelgen. Det var på 1376 bruttoregisterronn med ei lasteevne på 734 dødvekttonn. Hovudmaskina var ein Lentz dobbel compound dampmaskin som ytte 1650 indikerte hestekreftar og gav ei toppfart på 14 knop. Det var 182 køyeplassar for passasjerar.
I 1919 gjekk DSB inn i Hurtigruta med D/S «Kong Haakon». Dette skipet var bygd for kystpostruta, og fungerte ikkje optimalt som hurtigruteskip. Selskapet bestilte difor eit nytt skip frå Danziger Werft i Polen. Det vart levert den 1. juli 1927, og gjekk rett inn i hurtigrutetrafikk. I 1931 vart skipet utstyrt med kjølerom for ferskfisk og med radiotelegraf.
Den 9. april 1940 var «Sanct Svithun» inne til sitt årlege verkstadopphald, og «Kong Haakon» var sett inn som avløysa. Etter åtaket på Noreg vart alle avgangar med Hurtigruta innstilt. På sommaren 1940 vart trafikken sett i gong att, og ettersom «Sanct Svithun» hadde kome seg uskadd gjennom krigsutbrotet kunne skipet setjast inn i trafikk att. Fram til hausten 1941 gjekk det i vanleg rute, men då ble ruta kutta i Tromsø på grunn av faren for åtak langs Finnmarkskysten. I Finnmark nytta dei ei erstatningsrute med mindre skip og kuttere.
Den 30. september 1943 var «Sanct Svithun» på sørgåande frå Ålesund i sørvest sterk kuling utafor Stadlandet. Klokka 18:45 gjekk seks britiske bombefly til åtak på skipet. Grunnen var at dei hadde fått opplysningar om at det var femti tyske soldatar ombord. Dette viste seg å vere feil; soldatane hadde gått over i eit anna skip i Ålesund, og det var berre nokre få tyskarar med. Skipet vart usett for både mitraljøseild og bomber.
Tre av fosforbombene trefte skipet, som byrja å brenne. Under svært vanskelege forhold prøvde kapteinen og losen, som var ombord fordi dei var i det vanskelege farvatnet ved Stadlandet, å setje skipet på land. Dei traff Kobbeholmen utafor Ervik i Selje. Framskipet vart hengande på skjæret, medan akterskipet sokk. Lokalbefolkninga rykka ut i to seksæringar, «Titanic» og «Berstadbåte». Dei klarte med fare for eigne liv å redde 77 menneske i land. Av dei overlevande var 29 frå mannskapet og 48 passasjerar. To var tyskarar, resten nordmenn. 35 nordmenn og 12 tyskarar miste livet. Etter nokre dagar glei skipet av skjæret og sokk.
Etter denne tragiske hendinga nytta tyskarane det mot britane. På dette tidspunktet hadde dei fleste vorte klar over at tysk propaganda ikkje alltid hadde noko med sanninga å gjere, og sjølv om den tyske versjonen ved dette høvet stort sett var rett, var det mange som ikkje trudde på han. Dermed fekk ikkje senkinga av «Sanct Svithun» nokon særleg negativ innverknad på forholdet mellom dei allierte. Det vart frå norsk side åtvara på det sterkaste mot liknande åtak i framtida. Postverket, som sjølvsagd var under nazistisk kontroll, gav ut eit minnefrimerke teikna av Harald Damsleth. Aftenposten trykte eit kors med namna til dei drepne. Nasjonal Samling ville opprette eit minnesmerke, men var redde for eit propagandanederlag om det vart utsett for sabotasje.
I 1970 vart Ervik kyrkje reist som eit minneskapell over «Sanct Svithun». Skipsklokka, som var det einaste som vart redda frå skipet, heng i klokketårnet. Siden den gong har dykkarar redda opp ein del andre ting. Ankeret vart heva i 1990-åra, og står utafor kyrkja. Kapteinen på «Sanct Svithun» frå 1928 til forliset, Samuel Alsager (1890–1961), arbeidde i mange år for å få reiste kapellet, men fekk diverre ikkje oppleve det. Ingen av dei omkomne ligg på Ervik kyrkjegard, som truleg vart oppretta på 1500-talet etter at eit spansk skip forliste der.
DSB sette i 1950 inn eit nytt hurtigruteskip som fekk namnet M/S «Sanct Svithun».
Litteratur
- DS «Sanct Svithun» på Wikipedia på bokmål og riksmål.
- Hoddevik, Jan Petter: Krigsforliset "Sanct Svithun". Utg. Selja forlag. Førde. 2008. Mal:Bokhylla.